Pensaba que o accidente que lle custou a vida a Gaudí era algo doutro tempo. Un tranvía atropelouno e a xente vendo a súa vestimenta pouco elegante tomouno por un sen teito e non lle prestou axuda, ata que un policía obrigou a un condutor a levalo a un centro médico onde morrería unhas horas máis tarde. Talvez, se chegase un pouco antes podería salvarse. ¿Que farían eses mesmos transeúntes se en vez de ver a un home con roupas desamañadas vise a un tipo ben vestido?.
O caso de Gaudí leva a pensar que a humanidade ten unha forte compoñente clasista. E despois si, cando se soubo quen era non faltou ninguén no seu enterro.
Aquilo aconteceu nos anos vinte en Barcelona, nuns anos que, a pesares de levar o epíteto de felices non deixan de ser como estes que vivimos, onde se segue mirando ó diferente con certo noxo, cando non con medo e precaución, como se a indixencia fose un mal contaxioso, e unha proba desta falta de solidariedade con quen parece socialmente alleo, volveu acontecer en París a mediados deste pasado xaneiro, cen anos despois do de Gaudí, cando un señor de oitenta e cinco anos, que acostumaba a levar unha barba de varios días, saíu a pasear, despois da cea, sen as súas mellores roupas polas rúas próximas á súa casa, esbarrou, e por mor da caída que o deixou sen sentido e sen se poder erguer, alí ficou soportando as baixas temperaturas da noite parisiense. Quen pasaba ó seu carón nin se molestaba por ver que lle pasaba; miráballe a barba e non dubidaban en tomalo por un indixente cargado de etílico; como moito ollaríano de esguello e pensarían que desgracia de home, sen se molestar en botarlle unha man ou simplemente preguntarlle se necesitaba algo por se era necesario chamar a algún teléfono de urxencias. Alí estivo, sen grado de alcohol no corpo durante nove horas, sufrindo as baixas temperaturas de xaneiro sobre a beirarrúa ata que un indixente, quen seguramente non tiña móbil nin nada semellante, ás seis da mañá, avisou de que había un tipo caído e aterecido de frío. Cando a ambulancia o levou ó hospital, igual que pasou con Gaudí, xa era tarde. Xa non se puido facer nada por el, morreu de hipotermia, e ó buscar a súa documentación descubriron que se trataba do afamado fotógrafo de orixe suíza René Robert, quen uns anos antes doara o seu arquivo fotográfico á biblioteca nacional de Francia.
Cabe preguntarse se os transeúntes terían máis compaixón do vello aquel se en vez de levar as roupas de paseo, levase un traxe con gravata. Iso si, ó día seguinte, as necrolóxicas que lamentaban a insolidaria morte do artista lembraban a súa frutífera carreira fotográfica e a longa lista de libros publicados coa súa obra.
Moi acertadamente di a sabedoría popular que quen ben se ve ben parece. O que nos leva a pensar que ata para saír a pasear hai que levar roupas elegantes, mercadas nas boutiques de equipamentos deportivos, e sobre todo ir adecuadamente afeitado, porque che poden tomar por un indixente e ós indixentes, por unha máxima que non se cita pero si se aplica, non se lle dá pan nin auga.
Ningún comentario:
Publicar un comentario