LUCIA BERLIN – 2

Por Pepe de Rocaforte

 

    

 

No relato de Lucia Berlin “Tempo de cerdeiras en flor”, do libro “Unha noite no paraíso”, Cassandra, a protagonista da historia, nos paseos co seu neno de dous anos polo Village, en Manhattan, pola Sexta Avenida, volta pola Rúa 13, Washington Square, Greenwich Street..., a lavandería, a estación dos bombeiros onde un bombeiro sube o neno ó camión, ou ponlle o casco, na panadería o panadeiro que lle pregunta: “¿Como está hoxe o meu homiño?” Un día Cassandra fíxase nun carteiro con quen se cruza varias veces nos seus diarios percorridos matinais. Desde entón a vista do carteiro deprímea, seméllalle un robot, sempre co mesmo percorrido, sempre coas mesmas paradas, sempre co mesmo horario.

O marido de Cassandra traballa nas oficinas dunha editorial, un emprego detestable, á espera de poder rematar a novela que o afaste daquel destino odiado. Mentres tanto érguese pola mañá para ir á oficina. Cassandra, desperta na cama, espera a que lle diga “Bos días, meu soliño”, e dillo. Cando marcha, espera a que lle dea un bico e se despida cun “Non fagas nada que eu non faría”, e así fai. Un día, no paseo cotián por Washington Square Park, Cassandra obrigouse a mirar arredor de si e de pronto veu que as cerdeiras estaban en flor, agromaran pouco e pouco, pero aquel día estaban espléndidas.

Logo, como cada tarde, de volta á casa, o marido chama tres veces no interfono e ela contéstalle con outros tres pitidos. “¡Ola, ola!”, abrázanse, “¿Que tal o día?” Cassandra. desexaba poderlle contar que se sinte fatal, sen posibilidade de variación para o futuro, pero é el quen o pasa mal no traballo, sen tempo para o seu libro. “Foi un día marabilloso”, dille, “as cerdeiras están en flor e prenderon as luces na fonte do parque. ¡É primavera!” “Xenial” -sorrí o marido. “O carteiro mollouse na fonte ó pasar”, engade ela. “Non me digas”...

A relación de rúas e prazas, ese mundo por onde decote pasea Cassandra a súa vida frustrada, tróuxome á memoria unha viaxe a Nova York e uns paseos dados máis ou menos polos mesmos lugares ca ela neste relato. Busquei no diario que levaba daquela e ofrezo á súa consideración un fragmento del. Pido perdón pola frouxidade da miña escrita, máis visible confrontada coa de Lucía Berlin.

«Nas proximidades de Canal Street, nunha pizzería italiana, atendidos por un camareiro hispano-parlante con claro acento mexicano, decidímonos por un xantar económico a base de pizza. Logo collemos por Soho, tomamos café nun local con boa pinta e a continuación imos dar unha volta polo Village.

»Á entrada de Washington Square Park atopamos unha boa cantidade de xente observando a actuación dun grupo formado por tres músicos que lle poñen fondo de percusión a dous recitadores que, entre evolucións ximnásticas, disputan entre si nunha regueifa premiada a cada intervención coas gargalladas e aplausos do respectable.

»Preto deles, no estanque arredor da fonte, báñanse vestidos varios rapaces e rapazas. A un lado, un ventrílocuo cun boneco de mostacho canoso e aspecto de avó rústico entretén o escaso público dun par de rapaces que tamén rin, aínda que non de forma tan ostentosa coma os espectadores que fan roda arredor dos regueifeiros.

»Noutro lado unha pequena orquestra de vento, acompañada de batería, interpreta pezas con grandes solos de trompeta. Nun banco á sombra un vello barbudo, estático, talmente unha estatua, é colonizado por grupos de pombas que se lle pousan no regazo, nos ombros, na cabeza, nas mans, arredor dos pés... ¿Estará morto?

»Despois dun tempiño de miróns collemos camiño de Christopher Park para lle botar unha ollada ó monumento ó movemento gai, catro figuras, dúas mulleres sentadas e dous homes de pé, obra do escultor George Segal en conmemoración dos disturbios producidos nos anos sesenta no Stonewall Inn, local de alterne homosexual alí á beira, onde se iniciou a loita polo recoñecemento da xente ata entón (e aínda agora) marxinada. As estatuas, non sei se de escaiola ou pintadas de branco, parecéronme deplorables. Unha mágoa.

»Entre un grupo de gais ocupantes dos asentos arredor do pequeno monumento sentámonos a repousar outro pouco para logo collermos por Tribeca, a dar unha volta polo High Line, vía verde sobre o que foron anos atrás vías do “elevado”.»

 

Chegado aquí lembro as películas de Woody Allen onde, xa de noite, el e un amigo coas súas respectivas parellas, pasean ó saír de cear nun elegante restaurante do Village, conversando de elevados temas divinos e humanos. Estamos en Nova York.