mércores, 9 de marzo de 2022

PESCADORES DE CANA EN CASCAIS


Por Pepe de Rocaforte

«Se caes aí, nunca máis voltas», advírtelle unha nai a un fillo, no borde da varanda de pedra, desde o miradoiro colgado enriba da furna, á entrada da gruta de nome candorosamente estremecedor: “Boca do Inferno”.


 O restaurante erguido no borde do acantilado tamén leva nome consonte: "Mar do Inferno". Ó lado, o que hai trinta anos eran uns eventuais tenderetes nos que se vendían xerseis bastos tecidos a man, tapetes, mantelerías e outras chilindradas de menor contía, na beira da estrada, transformouse nun mercado permanente, con casetas de ladrillo a unha e outra beira para formar unha rúa pola que pasear entre ofertas que van do tradicional galo do amor ("metálico, non rompe"), ata alfombras de coiro de cabalo ou pelicas de ovella.

 Outra variante que dá fe da transformación producida polo paso dos anos é a acumulación de lixo e porcallada por todas as partes. Bolsas de plástico, caixas de cervexa, papeis, cartóns de refrescos, envases de auga mineral. A xulgar polos restos, un dos comercios de maior éxito nesta pequena feira debe ser o do vendedor de pistachos e pebidas de xirasol; polo borde do miradoiro as penedas están literalmente alfombradas coas cascas.


 Abaixo, alleos ós turistas que nesta época do ano case non hai, nos escasos seis metros dunha plataforma pétrea sobre as ondas, conto quince canas de pescar. Agarrados a elas, os pescadores rin, conversan, contan chistes, comen un sanduiche, deixan pasar o tempo, coma todos os pescadores de todos os litorais do mundo, á espera dunha peza que non acaba de se decidir a picar. Case todos usan cebo artificial, peixiños plásticos de cores chamativas, cos anzois na barriga e na cola; pero a pesar de tales atractivos, as pezas a cobrar non parecen estar polo labor, esquivas, desprezativas tal vez.

 Entre estes deportistas hai un a quen para o meu chaleco axiña bautizo como "O Destro", o único que pesca con cebo natural –xurela, paréceme–. Dá a impresión de que lle morden a miúdo, porque a cada pouco ergue a sedela e soben os anzois espidos. Ó cabo decátome de que o malpocado é tan pouco habelencioso que xa se lle perde o engado antes de a sedela chegar á auga. O home ten lentes de cu de vaso, boca nun sorriso continuo de pedir desculpas, gorra de pala catro tallas maior que a súa cabeza, chaqueta de augas ata os xeonllos, impecable, recén saída do trinque. E por debaixo camisa de colo planchado e gravata.


 Por fin o home, cansado de perder canto cebo pon no anzol, recolle as canas e, de retirada, cun aceno de Guzmán "El Bueno" en Tarifa, guinda ó mar o engado lle queda no balde entre a brincadeira dos seus colegas, que o despiden con palmas e risos en parte cariñosos e en parte superiores.

No miradoiro unha moza que xa estaba ó eu chegar, moi arranxadiña, modosa, pantalón azul mariño coa raia impecable, zapatos de medio tacón, camisa azul escuro con listas brancas en vertical, pano anudado ó colo cun descoido sen dúbida largamente estudado frente ó espello, contempla ós pescadores cun ollar entre tímido, distraído e saudoso, mentres eu, de tanto en tanto, a contemplo a ela. Bótolle preto de trinta anos, se non os pasou, e da súa figura semella irradiar un halo que incita á simpatía, tal vez pola súa soidade e o seu sorriso melancólico, un sorriso que tenta reprimir cando máis encirrado é polos comentarios chistosos dos veciños de miradoiro, ou polas brincadeiras dos pescadores de abaixo. (Alardea un: «Cando a miña muller me veu coller a cana dixo: Vaite, leva pan, leva viño, leva canto queiras. Vaite e non volvas». Sorrí outro: «Eso é o que lle gostaría a ela». Mosquéase o primeiro: «¿Que dis ti?». Retráctase o outro: «Nada, ho. Pasa aquí a garrafa»).

 A moza continúa de cóbados na varanda. Frente á barra do Texo un petroleiro agarda a chegada dos prácticos. Entran e saen mercantes, de ponte branca, de casco mouro, ou gris. Próximos ós acantilados enfilan animosos a proa contra as ondas os pesqueiros de Cascais, de popa recta e alegres cores, verdes, vermellas, brancas e azuis. O sol enderéitase de vagar cara á raia do horizonte disposto a facer mutis polo foro dun momento para outro.

 Desde a miña posición matino se esta muller solitaria será a esposa dun dos pescadores, pero a súa figura non me acaba de cadrar con ningún deles. Volvo ollar para o mar. Agardo a ver se pica algún peixe e por fin, xa co sol posto, ¡éxito!, un rapaz levanta unha bicuda ó extremo da sedela. Desexo cumprido. Voume tomar unha cervexa na terraza do bar.

 Coas primeiras sombras da tardiña desde a miña mesa vexo subir a moza do miradoiro. Pulcra. Miúda. Soa. Pasa por diante da terraza onde seis ou sete seareiros mollamos a palleta e colle a estrada, a andar como de paseo vagaroso en dirección contraria a Cascais. Picado pola curiosidade, pago a miña consumición e sígoa con disimulos de detective de película de serie B. Tres ou catrocentos metros máis arriba véxoa traspasar o portalón dun chalé luxoso frente ó mar. Lembro o seu sorriso tímido, abaixo no miradoiro, o seu cabelo ondulado, o seu aire retraído e melancólico. É unha rapaza fermosa, tal vez esta de hoxe fose a súa única tarde libre en toda a semana, agora debe volver vestir o traxe negro, cofia e mandil branco e retornar ó labor cotián, non foi moita a súa diversión.


 Gano a volta e baixo no coche a Cascais. É de noite. Aquí acabouse o verao e a animación. Os restaurantes están orfos de clientela. ¡Oh, lirismo de outono en Cascais!

 

Ningún comentario:

Publicar un comentario