NO FONDO DOS ESPELLOS

 Por Pepe de Rocaforte

 

O pasado día 5 presentouse en Vigo un terceiro volume no que se recollen os derradeiros artigos semanais publicados ó longo destes últimos anos por Xosé Luís Méndez Ferrín no “Faro de Vigo”, nunha sección denominada “No fondo dos espellos”.

 Cando cada sábado abría as páxinas centrais do xornal “La Opinión”, que era onde lía eu as colaboracións do mestre, xa desde o título parecíame apreciar nelas certo difuso sabor familiar que non sabía con que relacionar. Terían que pasar algúns anos ata se me acender a luciña aclaratoria, cousa que finalmente me sucedeu esta semana.

Esta mañá, cando empecei a ler o texto ferriniano, acordeime de que hai cousa duns corenta e tantos anos escribín un conto ó que lle puxen o título de “No fondo do espello”. Naquel relato trataba de contar unha historia para a cal me inspirara na vida dun mozo ourensán daqueles anos sesenta a oitenta do século pasado, coñecido entón polo alcume de Toñito  Boxeador (non confundir con Toñito Patata, outro mozo tamén ourensán e tamén popular por aquela época).

Supoño que Xosé Luís probablemente non coñeceu o protagonista da miña historia, nin se debeu decatar da existencia daquel meu relato. E se se decatou, pois moi ben, porque cando menos significa que pousou a vista nel e eso xa é algo moi importante para min.

Este pensamento axiña me levou a derivar por outros camiños as miñas matinacións, a primeira, hoxe para min a máis relevante, a comprobación do cada vez máis evidente deterioro da miña memoria, para o cal dánse variadas explicacións favorables a quen sofre semellante perda, como cando nos din de que o decatarnos de irnos minguando a memoria non é en si unha cousa mala. O perigoso sería non decatarnos de que a perdemos. E así non se consola quen non quere.

A este respecto, tamén nestes últimos días, causoume unha forte impresión a historia que me contou un parente meu que na súa mocidade xogou durante uns anos ó fútbol, deporte no que fixo uns cantos amigos con quen actualmente, nas datas de arredor do Nadal, se reúne un día a xantar.

Nunha das últimas xuntanzas, mentres el e un dos amigos esperaban polos restantes compañeiros de reunión, preguntáballe ó outro cales recordos de cando ambos xogaran no Fabril e no Deportivo lle quedaran máis gravados na memoria. O outro escoitábao moi atento e, chegado un momento, díxolle: Estásme contando que xogamos xuntos no Fabril e tereite que crer; pero dígoche a verdade: non me acordo para nada de ter xogado nunca ó fútbol.

¡Así de terrible!, rematou de me contar o meu parente.

Outra das cousas, relacionadas en certa medida co mesmo tema, tamén me veu hoxe á memoria. Neste caso trátase dunha entrevista que lle fixeron na prensa hai cousa de vinte anos a Antonio Lobo Antunes. Non localicei o xornal onde a lin, pero recordo que dicía que, estando a un paso de cumprir os sesenta anos, xa podía dar por rematado o seu período creativo. A partir de entón nada que tivese un mínimo de interese sería capaz de escribir.

Afortunadamente parece que a cousa non foi así, pero dándolle máis voltas á cuestión decátome de que, salvo erro da miña memoria, o que Lobo Antunes continuou escribindo maiormente foron artigos na prensa, artigos que logo reúne para ir publicando en varios volumes. É dicir, algo similar ó que Xosé Luís Méndez Ferrín e mais eu vimos facendo actualmente: escribir artigos con máis ou menos importancia (no meu caso menos e con moito traballo, ademais de non publicar ningún. Excepto neste blog). E pare vostede de contar.

¿Por que escribo entón? Pois moi sinxelo, no meu caso: porque me sinto sen capacidade para facer outra cousa. E por máis traballo que me custe darlle ó teclado,  e por máis que me decate da falta de interese destas colaboracións e do difícil que me resulta cumprir coa obriga auto-imposta de seguir buscando un mínimo tema semanal de que tratar, con esta teima continúo. ¿Que ía facer se non?