Por Pepe de Rocaforte
Creo que, máis ou menos, todos temos certa experiencia neso de poñernos ó teclado coa intención de escribir algo e, por máis voltas que lle deamos ó caletre, énos imposible atopar unha idea cun mínimo de interese para desenvolver.
Noutras ocasións, menos habituais, ofrécesenos un asunto que, por un ou outro motivo, non nos apetece tratar e que, por máis que queiramos prescindir del, non para de nos machacar con insistencia, como se a nosa cabeza non se debese ocupar de ningunha outra cousa.
Recentemente un dos primeiros destes casos sucedeume ó ver unha información sobre o accidente producido nun globo na Capadocia, no cal morreron dúas turistas españolas. Nese momento veume á memoria o recordo dunha viaxe por Turquía e unha travesía en globo pola Anatolia Central. A resposta que lle dera a un amigo quen, cando lle contaba a historia, me preguntara se non pasara medo na “aventura”, foi: “Pois claro que pasei medo”, para, logo dunha pausa con que fomentar o suspense, dicirlle: “Pero o medo non o pasei no globo, senón no microbús que nos levara desde Kaymakli, punto central dos nosos percorridos pola zona, ata Goreme, lugar de inicio do voo, xusto coas primeiras luces do abrente, a mellor hora para ascender”.
Sairamos do hotel con noite pecha e a distancia de vinte quilómetros por unha estrada estreita, sen pintura e chea de curvas, a unha velocidade que me semellou de vertixe, púxome os pelos de punta; pero finalmente chegamos sen incidentes e con tempo sobrado para comenzar o voo.
Logo o resto da excursión xa transcorreu sen incidencias, aínda que, agora, a información sobre o accidente das turistas españolas tróuxome á memoria un detalle ó cal daquela non lle dera maior importancia. Foi un momento no que o globo, arrastrado por unha corrente de vento, se empezou a aproximar con certa velocidade, ó meu parecer excesiva, en dirección a un acantilado, cuxa cima xa se atopaba a cousa duns dous ou tres metros da barquiña. Naquel momento o “piloto” abriulle o máximo ó gas e o globo elevouse coa suficiente velocidade para evitar o choque.
Xa co ceu a nos envolver todo ó arredor, o piloto botounos un sorriso tranquilizador que me fixo supoñer que o incidente, perfectamente controlado, se producira a mantenta e sen perigo, para lle dar un pouco de emoción á viaxe. Pero hoxe xa non opino o mesmo.
O caso é que, pouco máis adiante, tomamos terra placidamente nun campo onde nos esperaba unha mesa cunhas botellas de champaña turco para celebrar o feliz voo, do cal nos expediron as correspondentes certificacións, coas que marchamos tan contentos. E colorín colorado.
Como dixen, non pensaba contar esta historia, pero outra noticia de hai poucos días, informando do descubrimento dunhas galerías subterráneas arredor da betanceira igrexa de Santa María do Azougue, volveume traer á memoria a viaxe á Capadocia e a visita a unha das varias cidades baixo terra daquela zona, concretamente a de Kaymakli, con oito pisos subterráneos e corredores de varios quilómetros, con capacidade para acoller a máis de tres mil persoas, que alí se podían encerrar con posibilidades de varios meses de supervivencia no caso de sufriren algún ataque.
Certo que coñecendo a dureza granítica da pedra deste país, a edificación dunha cidade debaixo do chan de Betanzos ofrecería unhas probabilidades máis ben escasas de éxito aínda no caso de construír só un lugar do tamaño de Buño, poño por caso.
Xa para completar esta miscelánea informativa, direi que “azougue”, ademais de ser un mineral do cal os libros do meu bacharelato dicían que España era o maior produtor mundial, tamén ten o significado de praza do mercado, e por esta zona do noroeste hispano, ademais da Santa María do Azougue betanceira, temos uns cantos exemplos máis, Santa María del Azogue de Benavente, de Puebla de Sanabria, de Urueña, e algún outro que agora non me ven á cabeza.
E por hoxe xa está ben. Descúlpenme vostedes.
Ningún comentario:
Publicar un comentario