Hai que recoñecer que o papa Francisco, a pesares de toda a aura de divindade que lle queiramos pór, é un home cos pés na terra, unha persoa intelixente e que, seguramente, faga máis pola Igrexa do que ninguén fixo nunca, e iso aínda que moitos dos seus subordinados, incluso aquí, nas nosas parroquias, non estean moito por el.
Dende as altas instancias da Igrexa vendéronsenos como milagres fantasías sen base lóxica, só porque un grupo de entusiastas, máis ou menos fanáticos, as cren ou deixaban pasta.
Ó largo da historia, as aparicións da Virxe María foron tantas que non chegan os días do ano para celebrarlle festas, e outras tantas quedaron sen contabilizar para non saturar o calendario. Polo xeral todo empeza con unha pastoriña ou un bondadoso labrego que nun lugar afastado encontra á Nosa Señora subida a unha árbore, a unha pedra ou camiñando por encima do río para darlle algunha piadosa mensaxe que o devoto lle comunicará ó párroco e este ó bispo, este ó cardeal e este ó papa, como se a aparecida non puidese ir directamente a falar con quen corresponda, sen voz interposta. Así o fixo en Fátima, en Lourdes ou en Banneux. Case sempre a historia é a mesma: a Virxe aparécese dentro dunha aura luminosa e deixa o recado, a xente, por curiosidade acode ó lugar coa esperanza de vela, pero só a ven os dous ou tres escollidos, logo ela pide que se lle erga unha capela e a autoridade eclesiástica acaba accedendo a cumprirlle o capricho, cando o natural dun ser tan benévolo e humilde como é a Virxe María sería pedir algún tipo de socorro para os máis necesitados e non que lle fagan a pelota. Algo que contradí a mensaxe cristiá. Mais non seremos nós quen dubide das intencións da divindade.
Pero o papa actual, un home con moi boa man esquerda, nestes tempos en que a ciencia, a medicina ou a psicoloxía poderían aclarar a verdadeira orixe destas aparicións, estudou o caso do lugar de Medjugorje, en Bosnia-Herzegovina, a onde acoden milleiros de fieis dende que en 1981 se lle aparecese a Virxe a cinco nenos, e volve o 25 de cada mes, para pedir que se rece, comungue ou se faga xaxún. E como onde hai xente hai vida, como nas feiras, o papa decidiu facer algo que non fixeron os seus antecesores, ó tempo que apunta que ningún fiel está obrigado a crer nesas aparicións cando a ciencia non as pode explicar, autoriza o culto, “porque entre estas experiencias verifícanse moitos froitos positivos”. E véndense estampiñas, que diría un ateo.
Quen xa se coñece como a Raíña da Paz, tamén comunicou uns secretos que, como en Fátima, non poden ser revelados, e o pasado 25 de xuño na casa dun dos videntes (agora xa non son nenos), onde só el a veu aínda que estaba presente toda a familia, volveu pedir que se rece.
E claro que ten razón o papa en permitir as visitas a este santuario, porque, aínda que non quede claro que ven e escoitan os videntes, toda esa masa de fieis nun pais onde os católicos só representan o quince por cento da poboación, reafírmaos na fe. Do que non se ten noticia, polo de agora, e de ningunha curación milagrosa.
Xa chegará.
Francisco Ant. Vidal
Ningún comentario:
Publicar un comentario