No faiado da casa dos avós de Xulio había un baúl con ferraxes e un candeado que só se abría en moi contadas ocasións. Cando meu curmán, varios anos maior ca min, me contou a historia da illa do tesouro, asimilei que naquel baúl debía gardarse algo moi importante. Logo vin moitas películas de piratas e a fantasía imaxinou todo o que quixo.
Daquela eu non sabía que os tesouros máis grandes de calquera casa estaban metidos en caixas de zapatos ou de galletas. Verdadeiros cofres para gardar o patrimonio da nosa memoria, as cartas dos ausentes e os papeis máis delicados de calquera familia, ocultos no fondo do armario. Unha fortuna que non agochou ningún tipo coxo e chosco dun ollo, dono dun loro que usaba de alcándara o seu ombro dereito, senón algunha muller experta en valorar o importante da vida.
Falabamos disto visitando a casa familiar dun amigo no camiño de Noia, unha casa que algún día estivo chea de xente e agora fica agardando que algún herdeiro veña, unha vez ó ano, a facer lume na lareira para compartir un churrasco, invadidos pola morriña dun tempo no que a carón da pedra do lar os contos e as historias fluían e quecían a alma daquela familia.
Foi alí, mentres roía un dente de costela, que vin unha caixa incrustada na trabe cimeira, e preguntei que era aquilo. “Iso non se toca”, dixo con rotundidade o anfitrión. E aínda aclarou: “esa é a caixa das pertenzas”.
Podíame a curiosidade, e volvín preguntar por que non se pode tocar.
Aquela caixa só podía abrila o varón máis vello da familia e en momentos moi especiais. Dentro gardábase algún chisme ou elemento representativo de cada morador da casa dende que o primeiro cruzou a soleira. Todo un tesouro vedado ós ollos da curiosidade, pois de abrilo perde o poder protector que ten sobre cada un dos representados cos obxectos que alí se gardan.
Un pode imaxinarse o que había dentro dende que se fixo a casa, a finais do século XIX, pero o meu amigo xa me sacou da curiosidade, pois a última cousa que se gardou foi o axóuxere do seu fillo, gardado por seu pai, quen lle contou que alí tamén hai moedas coa efixie de Alfonso XIII ou co escudo arxentino, un prendedor de garabata, un dedal e outras cousas que nalgunha ocasión foron usadas por alguén da familia. A maioría delas só teñen o valor sentimental, ou sexa, que non hai ouro que as pague.
O costume da caixa das pertenzas trouxérao para esta casa un seu tataravó da parte de Sabucedo, e o meu amigo só poderá ter acceso a ela unha vez que morra (agardemos que tarde moito) seu pai.
Entón saquei a conto o baúl dos avós de Xulio, quen contou que ese pódese abrir sen que o maleficio se cebe sobre ninguén, e alí gardábanse ferramentas dun antepasado carpinteiro de ribeira, e debaixo, nun dobre fondo, o escudo en ferro lacado dun partido político da República, e moitos papeis, que lles estaban vedados ós nenos, non fose que de contalo trouxeran algún problema. Porque os tesouros, como nos ensinan as lendas, tanto poden traer o beneficio coma o maleficio.
Francisco Ant. Vidal
Ningún comentario:
Publicar un comentario