Por Pepe de Rocaforte
¿Que farían vostedes despois de ler unha novela con
parágrafos de tan primorosa feitura coma este?: “A agulla suca os negros mares
de vinilo na súa travesía cíclica, nese percorrido calmo sobre as ondas da
música. A cada xiro que dá, coincide tan preto e tan lonxe do seu punto de
partida que xa esqueceu se segue a ser ela mesma ou se non é máis ca un vulgar
reflexo esvaído do que foi”.
Non paga a pena continuar. Só resta pechar o libro e
lamentar que a literatura publicada maioritariamente
a día de hoxe en Galicia teña unha “calidade de páxina” tan excepcional
que bote para atrás a quen busca algo máis que innecesarias restes de palabras exquisitas
que tratan de te seducir coa súa vacuidade primorosa.
Entón, para desintoxicarte, colles unha daquelas
noveliñas de quiosco da Editorial Cíes ou da Editorial Rollan, da colección
“Rodeo” ou da colección “F.B.I.”, de M.L. Estefanía ou de Silver Kane, que se
len en dúas patadas e se esquecen noutras dúas e ficas listo para reiniciar,
con outros títulos e autores, o desfrute da lectura.
Desta volta botei man de “Mientras la ciudad duerme”, de
Eddie Thorne. O título, fusilado dun éxito comercial de Frank Yerby,
norteamericano afincado en España, xa daba indicios de por onde ía circular a
narración. Pero a medida que lía descubría unha soltura na redacción e no
desenvolvemento da trama, por outra parte absolutamente previsible, que me fixo
buscar en internet o nome do escritor oculto detrás dese Eddie Thorne
evidentemente tan falso coma un euro de madeira.
Así descubrín algo que non é sorpresa ningunha. Neste
blog toquei nalgunha ocasión o tema da literatura de quiosco dos anos corenta,
cincuenta e sesenta do século pasado e dos autores, xeralmente represaliados
despois da guerra de 1936-39, que trataban de sobrevivir como fose á dura época
que lle tocou vivir. E daba o exemplo de Francisco González Ledesma, Premio
Planeta en 1984 con “Crónica sentimental en rojo” e Premio de Novela Negra en
2007 con “Una novela de Barrio”, quen escribiu centos de novelas de vaqueiros
co nome de Silver Kane.
O pseudónimo de Eddie Thorne oculta o nome do xornalista Eduardo de Guzmán Espinosa, quen,
rematada a guerra, en Alicante, desde onde esperaba fuxir a Francia, foi
apresado e condenado a morte en xuízo sumarísimo en xaneiro de 1940. Compañeiro
de prisión de Miguel Hernández no cárcere de Yeserías, en 1943 tivo a fortuna
de ser amnistiado e saír en liberdade condicional, prohibíndoselle por
sentencia o exercicio do periodismo.
A partir de entón gañou o pan con traducións, artigos e
reportaxes publicados con nome falso. En 1951, acusado de espionaxe, pasou
outro ano no cárcere de Oviedo. Recobrada a liberdade (é un dicir) púxose a
escribir, con pseudónimo, novelas policiais e do oeste, sen máis pretensións
que a de levar uns cartos ó peto, chegando a publicar máis de catrocentas, unha
das cales é esta que acabo de ler.
