O VELLO QUE CONTABA HISTORIAS

Por Pepe de Rocaforte 

                         Álvaro Paradela

Álvaro Paradela é outro deses nomes un tanto esquecidos entre nós hoxe en día. Médico e escritor en galego e castelán, foi colaborador habitual ata a súa morte, en 1979, do xornal “La Voz de Galicia”, tanto co seu nome coma co pseudónimo de Amaro Orzán. 

Fun seguidor dos seus traballos xornalísticos, enxeñosos, cheos de orixinalidade, e de verdade. Como pequeno exemplo so seu estilo entresaco do seu “Definicionario” (En “Sabencias”, Galaxia 1969): “NEMIGOS: Os verdadeiros nemigos da Galiza están drento: chámanse galegos”. Ou “TRABALLO: Vostede debe ganar moi pouco: non traballaría tanto”. 

Pero se hoxe me acordei del foi pola transcrición que fixo dun breve relato de Óscar Wilde. Publicouse na “Voz” e como presentación dicía Paradela que daría un dedo dunha man por ter sido o autor daquel texto. Gardei o recorte do xornal e cando agora o busquei non o atopei por ningures, como me pasa case sempre. Tampouco o puiden encontrar nas obras do autor irlandés, porque ó parecer non procedía dunha súa publicación, senón dunha entrevista que lle fixeran na prensa, que tampouco fun capaz de localizar. 

                   Óscar Wilde

Vouno contar entón tal como máis ou menos o recordo e pido perdón polos erros e infidelidades que a memoria me faga cometer: 

«Había unha vez un vello moi querido na súa aldea porque sempre lle contaba historias á xente. Todas as mañás saía da casa e cando volvía pola noite os veciños da aldea, despois de pasar o día traballando nos eidos, xuntábanse arredor seu e dicíanlle: “Veña, cóntanos o que viches hoxe”. E el comezaba a súa narración: “Vin no bosque un fauno que tocaba a flauta e cos seus sons facía danzar un corro de silvanos”. “Séguenos contando, ¿que máis viches?”, insistíanlle os veciños. E el proseguía: “Ó chegar á beira do mar vin, a carón das ondas, tres sereas que peiteaban os seus longos cabelos verdes cuns fermosísimos peites de ouro”. E os homes apreciábano porque sempre lles contaba historias fermosas. 

Unha mañá o home deixou a aldea, como todas as mañás... Mais, ó chegar á beira do mar, velaí que veu tres sereas, tres sereas que, a carón das ondas, peiteaban os seus longos cabelos verdes cuns fermosísimos peites de ouro. E, como continuase o seu paseo, ó chegar preto do bosque, nunha clareira entre os carballos viu un fauno que tanxía a flauta mentres un corro de silvanos danzaba arredor seu. 

Aquela noite, cando o vello regresou á aldea e, como os outros días, os veciños lle preguntaron: “Veña, conta: ¿que viches hoxe?”, el, despois de botar un anaco en silencio, respondeulles: “Nada. Hoxe non vin nada”».