A PEOR NOVELA

Por Pepe de Rocaforte

     Para lle poñer remate ás lecturas deste ano acabo de ler a que, se non me engano e a memoria non me falla, podo considerar como a peor novela de todas cantas lin ó longo da miña vida. E ademais, por culpa do meu malfadado vicio de non abandonar ata a derradeira páxina canto libro empezo, debo confesar apesarado que a lin de cabo a rabo, con moitísimo traballo, eso si.

     Esta lectura deixoume varias interrogantes. A primeira: ¿Como pode haber un editor cun gusto tan ruín como para publicar semellante trapallada, para máis inri traducida do inglés, como se por aquí non houbese material abondo, aínda recoñecendo a dificultade de atopar algo que se lle aproxime. (Hai un ano trouxen a esta sección outra novela –“Si te nombro al revés”, de Javier Arriero Retamar-, que tamén tiña os seus bemoles, pero ó lado desta de agora poderíase considerar unha obra mesmo aceptable).

     Dándolle voltas ó asunto cheguei pensar que así como, no caso do cine, hai distribuidoras que nun lote con algunha película de certa calidade introducen varios filmes lamentables e os propietarios das salas de proxección vense obrigados a adquirilas e proxectalas, tamén se pode producir no caso de obras literarias a obrigatoriedade por parte dun editor á hora de adquirir os dereitos de determinado título, apencar con outros coma o deste disparate infumable que acabo de ler.

     En fin, picado pola curiosidade, á busca dalgunha información que me proporcionase algo de luz sobre as razóns de tal xoia ter chegado ós escaparates das librerías, busquei en internet o nome do autor desta peza, maxistral entre as carentes dunha mínima calidade, un tal Lynn Westland, que resultou ser un dos varios seudónimos utilizados por outro tal Archie Lynn Joscelyn, natural de Great Falls, Montana, onde naceu en 1899, para morrer en febreiro de 1986, despois dunha longa e proveitosa vida que lle deu tempo a escribir unas ¡duascentas! novelas e, o que resulta máis incrible, ¡¡¡publicalas!!!

     Como non me parece o mellor momento para tratar outro tema relacionado co asunto, non falarei agora das cualidades dos responsables de moitas editoriais, cuxos méritos resultan máis que discutibles, boa parte deles co perfil do tipiño gris, literato fracasado e resentido, auto-considerado propietario dun ollo clínico infalible á hora de separar o gran da palla nas obras literarias que se lle ofrecen.

     Como non me parece o mellor momento, digo, vouno deixar para outra ocasión, ou tal vez para nunca, non vaian pensar que respiro pola ferida. Ó fin e ó cabo tamén hai editores con discernimento, gusto e formación para nos ofrecer un brillante catálogo de títulos merecentes de toda a nosa gratitude pola súa publicación. Quedémonos con eso.