ARTISTAS OURENSÁNS

Por Pepe de Rocaforte

     Hai algúns días asistín á presentación dun libro, “As artes da vida de Ánxel Huete”, de Xosé María Álvarez Cáccamo. Nos últimos tempos non vou habitualmente a este tipo de actos, a non se dar algunha circunstancia especial, como me sucedeu non hai moito coa presentación da novela de Nacho Taibo, “Os tres de nunca”. Neste caso de agora motivábame o ter coñecido hai xa anos a Ánxel Huete, sendo ámbolos dous uns mozolos, e non telo volto a ver desde os nosos dezaoito, vinte anos.

     Como sucede a miúdo nestes casos, el recordaba algunhas cousas das que eu estaba esquecido e eu acordábame de outras que non lembraba el. Conversamos un pouco sobre todo eso antes do inicio da presentación que, afortunadamente, discorreu dun modo distinto ó habitual na maioría destes casos. Cando empezou a falar Pepe Cáccamo, nun ton humorístico moi de agradecer, axiña se botou de ver a boa sintonía entre o pintor e o escritor que escenificaron un pequeno e divertido show, non sei se preparado ou espontáneo, pero, eso si, afastado dos tópicos comúns do xénero.

     Mentres eles falaban veume á memoria un verso de Jaime Vaello, do seu único poema publicado en galego, “xa non son no ser que era no vrau”, sobre o cal teño meditado en máis dunha ocasión. Nin Huete nin eu temos hoxe moito que ver con aqueles que fomos de novos en Ourense. O paso do tempo non transcorre en balde e, creo, na actualidade somos practicamente dous descoñecidos que saben moi pouco un do outro.

     Entre as cousas da vida de Huete que non sabía está a súa viaxe a mediados dos anos sesenta, a completar a súa formación na Escola Superior de Belas Artes de Berlín, o cal me trouxo á memoria outros artistas ourensáns que emprenderan por aquel tempo a mesma aventura, como Quessada ou Virxilio Fernández (a Francia) ou Acisclo Manzano (á Alemaña), quen, se a memoria non me falla, marchou facendo auto-stop na compaña de Alfonso Nieves, outro amigo común daquela época. Pero esto parece darme pé para outra historia a contar, polo cal vouno deixar para mellor ocasión.

     (Non me resultou doado atopar en internet fotografías de Ánxel Huete para ilustrar este comentario. Ó cabo, entre as poucas que vin, decidinme por esta, pertencente á inauguración por parte do alcalde de Vigo da exposición “Tempos dun encontro” o pasado 18 de maio na Casa das Artes viguesa, onde Huete aparece á esquerda, un pouco afastado, con todo o aspecto dun visitante despistado que pasaba por alí).