Preto da miña casa hai uns eucaliptos que
algún veciño asegura que son do tempo de seu tataravó. Hai quen, por botarlle,
bótalle trescentos anos, e a min sempre me gustaron as lendas que tratan de
engrandecer as cousas normais. ¿Que sería de nós se nos faltase o Matamouros ou
o Monte Medulio?. Pero aínda que non sexan tan vellos, si son vetustos, cun
tronco que non poden abranguer catro homes de barriga plan.
Logo, xa máis en serio, se lle facemos caso a
esa outra lenda de que os primeiros eucaliptos que chegaron a Galicia foron
pintados por Ovidio Murguía (1871-1900) cando aqueles non eran máis ca unhas
variñas enclenques na finca-xardín botánico de Montero Ríos, por moi precoz
pintor que aquel fose, e supoñendo que estes eucaliptos da miña veciñanza sexan
coetáneos daqueles, non chegan ós cento trinta anos. Unha idade moi
respectable, por certo, e suficiente para asegurar que estes xa non teñen nada
de australianos.
Como Xulio di, aquí ninguén está en contra
dos eucaliptos, pero si contra os eucaliptais. Porque o malo non é ter unha
árbore no xardín, senón que se planten sen ton nin son substituíndo as árbores
autóctonas por estas que nin deixan medrar os fungos no seu arredor. Unha cousa é o exotismo dunha árbore nun
determinado entorno, unha palmeira ó lado dun iglú ou un carballo dando sombra
no deserto, e outra moi distinta unha plantación indiscriminada invadindo e
colonizando o autóctono ata desprazar árbores máis nobres e útiles. Peor é
cando sabemos dos males que produce esta invasión, que na balanza dos pros e
dos contra só ten a favor o rápido crecemento, capaz de dar a trabe dunha batea
en vinte anos, pero nunca a quilla dun barco nin as fiestras dunha casa por ser
unha madeira de mal comportamento e difícil de traballar. Tan pouco estimada
que nin se aprecia como táboa de mesa nin como teselas de parqué. E por non dar
nin sequera dá a leña dunha barbacoa.
Pero
como precisamente o rápido crecemento é o que máis lle interesa á industria
madeireira, capaces de apropiarse do monte como se fose unha finca privada,
argallan cada día mil novas maneiras de desanimar e desacreditar ós seus
detractores ata asegurar que onde hai eucaliptos non hai incendios. Xa sabedes
esa lei da mercadotecnia: cando algo non ten bondades adórnase de necesidades;
e o último adorno saíu do deseño e fabricación dun tipo de cubertas das
chamadas Gridshell, o que en
autóctona linguaxe sería de “cuncha en enreixado”, unha especie de rede de
trabes para colocar a modo de toldo que criba os raios de sol pero non evita o
paso da chuvia, unha cuberta que seguramente vaia moi ben nos chiringuitos das praias de Almería, pero que aquí sería
inútil dez meses ó ano e algún día máis nos outros dous. Unha aplicación que
presentada como un avance en I+D made in
Galiza, pretende xustificar a conversión do país nun grande eucaliptal que
a ninguén con dous dedos de fronte beneficia. Á fin, de ir adiante tal negocio,
só seremos produtores dunha materia prima que a penas necesita man de obra, ó
alto custo de condenar as fragas, carballeiras e soutos que nos fornecen de trabes
para sobrados, táboas para mesas e quillas para barcos.
Por moito que se rompan os miolos tratando de
lle encontrar un uso adecuado, funcional, económico ou rendible, o eucalipto só
ten un pase como árbore exótica, pero en xeral non deixa de ser unha praga.
Ningún comentario:
Publicar un comentario