Historia dunha furgoneta

       Ó final levaron a furgoneta. Debía levar aparcada no mesmo sitio máis de dez anos, fronte á enreixada persiana dunha tenda de mobles que acumula lixo e cartas sen recepcionar, botes de refrescos e veleno para ratos, tan caducado que nin os ratos o queren. No seu lugar quedou unha mancha graxenta que uns operarios se apuraron a limpar para borrar todo vestixio da súa estancia.

       Mentres a cargaban, alguén lembraba que aquela fora o símbolo do progreso no noso barrio, un daqueles barrios onde todos os veciños nos coñecíamos e celebrábamos os logros de cada quen, cando aspirábamos a ter todo o que necesitabamos sen saír del e cando mercar fóra era como traizoar ós teus. O mesmo día que a estrearon, o señor López, de Mobles López, ensinóunola cheo de orgullo, gabándose diante de todos os que nos acercabamos a vela, por ser un dos vehículos máis modernos do momento, hai disto máis de corenta anos, presumindo da capacidade que tiña para levar mercancía e operarios. Tamén presumía o señor López de canto lle custara pintar aquel anagrama de vivas cores, co seu nome en vermello sobre fondo crema que daba idea de modernidade, e ata estou por asegurar que con aquel anuncio sobre rodas o moblería viviu un dos maiores auxes da súa existencia, porque o modernismo que amosaba o vehículo invitaba a participar del e a entrar na tenda, onde medio barrio renovou o seu mobiliario. Ata o fillo do dono a levaba as fins de semana para aparcala á porta da disco, como outros levan o convertible ou a moto, porque era como levar unha xoia, un certificado de progreso, un pasaporte ó futuro. E sentar ó lado do condutor un privilexio reservado ó capataz. Por iso, cando o fillo de López nos levaba con el, algunha que outra fin de semana, de acampada ou de concerto, para nós era unha felicidade, supoño que a mesma que sentía cada operario que dela saíse, sempre con certa pachorra para deixarse ver, demorando ó seu lado porque era coma quen presenta un diploma de benestar. Non hai máis que ver a foto que se conserva no bar Berna para imaxinarse o que aquela significaba. Logo veu a moda do “faino ti mesmo”, Mobles López foi perdendo clientela e a furgoneta pasando máis horas estacionada ca rodando. Como todo neste mundo, tamén a ela lle chegou o finiquito, unha liquidación que non estaban dispostos a outorgarlle de boas a primeiras, e tal vez por iso ficou tantos anos aparcada, como un corpo que se pretende incorrupto pero que vai perdendo cor e textura co paso dos días; e mentres os operarios se empregaban como autónomos, facendo pequenas chapuzas mentres agardaban a xubilación, a furgoneta foi quedando sen aire nas rodas e gañando golpes. O primeiro síntoma de abandono tivémolo cando alguén golpeou o retrovisor e nin se molestou en deixar un aviso para darlle parte ó seguro. A esas alturas os nosos ollos fixábanse máis noutros vehículos máis modernos, mentres ela perdía interese e se convertía nun estorbo que nos quitaba unha praza de aparcamento niso que Sabina chama a epidemia das beirarrúas. Ultimamente xa só servía de teito ó comedeiro de gatos en que a converteu unha veciña abandonada dos seus, para deixarlle debaixo do chasis as sobras das súas galdrumadas.

       E por fin chegou o chatarreiro a non sei cantos céntimos o quilo de chatarra, que un neto do señor López gastou nun par de cervexas no bar Berna, anunciando, fronte á foto da furgoneta con seu pai e seu avó rodeados de todos os operarios, que lle saíu un choio por horas en Alemaña.
(artigo publicado na sección Lingua Proletaria, na edición de Barbanza de La Voz de Galicia o domingo 11 de xuño)