Supoño
que todos recibimos algunha vez un desafortunado regalo. Feito coa
mellor intención pero desafortunado. Porque a maioría das veces,
quen ten que escollelo, sen decatarse ou sen pretendelo, bótalle o
ollo a aquilo que a el mesmo lle gustaría, esquecéndose de que os
gustos persoais non sempre cadran. Aí temos bixutería perdida no
fondo dun caixón e garabatas sen sacar do seu plástico protector.
Xulio
fálanos dunha amiga súa que odiaba ser agasallada con colonia ou
perfume, porque na súa opinión era unha maneira de chamarlle
cheirona, e sen embargo ese é o regalo máis socorrido. Das flores,
hai de todo, uns que as aprecian e outros que as teñen por un gasto
inútil, ou como símbolo da brevidade da vida, algo desapropiado
cando un galano debe levar consigo a simboloxía do cariño
imperecedoiro. Antes regalábanse botellas de licor e agora de viño,
a cada cal máis caro. E dos libros, se non se coñecen ben os gustos
do beneficiado mellor non tocalos, porque só estaremos gastando os
cartos en simple papel impreso. E a pesares de que se está impoñendo
a moda dos cheques regalo, como a norma non escrita entre o
agasallado e o agasallador é non saber canto custa o galano, segue
habendo certo remorso con el.
Todo
suma, e así hai tantos faiados e sotos abarrotados de trastes. Na
casa duns amigos teñen unha bacía para o can que no seu día foi un
agasallo de voda, e a día de hoxe non lle chaman a bacía de Tobby,
senón a de Fulano. Ese si é un galano que mantén a memoria de quen
a doou.
Durante
unha charla á que asistín esta semana, o conferenciante contou o
caso duns coñecidos seus (eu creo que era un conto sacado dalgún
libro, pero sempre dá máis proximidade e certa dose de
credibilidade cando ós personaxes se lles pon nome e apelidos), en
que uns mozos recibiron duns parentes que vivían noutra cidade, como
agasallo de voda, unhas lámpadas de sobremesa, para o dormitorio,
escusándose de non poder asistir á cerimonia e ó banquete pola
distancia que supoñía para eles a viaxe. E os noivos despois de
buscarlle sitio, a pesares de que non lles gustaban nada, decidiron
que non encaixaban coa cor da habitación, e ademais eran demasiado
barrocas. Todo lles servía de desculpa para xustificarse e gardalas
no alto dun armario, no andel das inutilidades e esquecerse delas.
Pasaron
uns meses e aqueles parentes, unha tarde, chamaron á casa dos noivos
dicíndolles que como viñeran a estoutra cidade e tiñan unhas horas
libres, estaban no bar do baixo da súa casa, e se podían
aproveitaban para tomar un café xuntos, ó que os noivos, sen
dubidalo, invitáronnos a subir e así, de paso, víanlles o piso;
pero inmediatamente lembraron as lámpadas enclaustradas, e no tempo
que ós visitantes lles levaba subir no ascensor sacáronas do
armario, puxéronas sobre as mesas de noite e meteron as súas (as do
seu gusto) debaixo da cama, no mesmo intre en que chamaban á porta.
E
todo foi moi ben, habitación por habitación, coas gabanzas propias
do caso, ata que chegaron ó dormitorio, onde a esposa invitada
recoñeceu axiña as lámpadas sobre a mesa e loounas como fermosas,
agradecendo o aprecio en que as tiñan, o cal viña sendo unha
maneira de lembrarse deles cada noite, e cun impulso que ás veces
non medimos, feliz por tanta gabanza, a anfitrioa deulle ó
interruptor e saíu a luz de debaixo da cama.
Ningún comentario:
Publicar un comentario