Seoane e as herbas do seu brasón

      Cando don Sancho Ioanes, aló polo ano 1150, volveu da guerra contra os mouros, decidiu facer un percorrido polas terras da súa propiedade na compaña da súa esposa dona Toda de Trastámara, e por razóns que só o amor entende, quixo o bo señor empregar unha parte das ganancias daquela aventura mourisca na construción dunha torre no lugar que hoxe coñecemos por Milmanda, preto de Celanova, nos terreos que ela aportou como dote. 

   E unha vez construída aquela “casa” pensada para folgar pero que axiña se convertería en fortaleza, cando foi para inaugurala, con toda a felicidade que implica unha casa nova, coa amada esposa a quen, nestes xogos de amores novos, lle regalaba as flores que recollía do campo, dado que a flor máis abundante naquelas terras son as chamadas dixitais ou verbasco (Verbascum thapsus) ou chopo branco, non só lla ofreceu á amada esposa, senón que a mandou poñer no seu brasón, escudando a mesma torre sobre a que se asentará toda a súa liñaxe, que pasou de Ioanes a Seoane, e que asemade lle acabaron dando nome á floreada planta, tan aproveitada para aliviar o catarro e o rouquén, como laxante intestinal e ata como cataplasma en afeccións cutáneas, furúnculos e queimaduras.