Por
Pepe de Rocaforte
Non me atopaba na Coruña cando se
produciu a morte de Xabier Docampo, pero xunto coa información dada aquí nos
Chanzos chegáronme máis dunha ducia de whatsApps dándome conta da noticia non
por esperada menos triste.
Agora non quero falar de tristezas,
sei que a Xabier non lle gustaría, nin aceptaría de boa gana a homenaxe de
outra oración fúnebre. O seu carácter, ben o saben cantos o coñeceron, era alegre,
divertido, alguén en cuxa compañía sempre te encontrabas a gusto. E para lembrar
ese espírito seu, referirei unha anécdota sucedida no transcurso dunha viaxe
feita hai poucos anos pola illa de Sicilia.
Estabamos un día nas abas do Etna e
mentres faciamos tempo á espera duns compañeiros que se atreveran a subir ata o
pé do cráter máis elevado, a guía que nos acompañaba, unha moza siciliana que
facía o que podía para nos entreter (con non moito éxito), contounos que o Etna
era o volcán máis alto de Europa, dos actualmente en actividade, detalle este
último ó cal unha señora do noso grupo non lle prestou maior atención, porque a
bote pronto retrucoulle á guía coa afirmación de que en España había un volcán
de maior altura: o Teide.
Eu, deixando de lado o detalle de
ter ou non ter actividade actualmente, aclareille que o Teide se atopaba en
África, non en Europa. Entón, insistindo na súa teima, a señora informoume do
meu erro: o Teide encóntrase nas Illas Canarias, afirmou chea de razón. Precisamente
por eso está en África, repliqueille.
Entón, coa intención de cortar toda
posible prolongación do tema, mediou un señor todo cheo de razón patriótica,
para ditaminar con autoridade: As Canarias son provincias españolas, polo tanto,
se o Teide está en Canarias, ¡está en Europa! E punto.
Daquela Xabier Docampo, coa súa voz
chea de retranca, chamoume a atención, falando para que o oísen todos: Oi,
Pepe, ¿sabes unha cousa? Acábome de decatar agora mesmo de que ata 1898 a Illa
de Cuba estaba en Europa.
Escuso dicir que dese xeito se lle
puxo punto ó tema das alturas volcánicas. E con este recordo divertido finalizo
hoxe, ó tempo de afirmar que, polo menos mentres vivamos cantos te coñecemos,
continúas vivo, Xabier, e segues a nos animar como sempre fixeches. Unha aperta
agarimosa para ti.
Ningún comentario:
Publicar un comentario