Por Pepe de Rocaforte
Todos temos experimentado o feito de lembrar con todo
detalle un suceso da nosa infancia e non ser capaces de acordarnos de onde demo
pousamos as gafas onte pola noite. Pero ¿acordámonos con tanta precisión como
nos parece dos feitos da nosa infancia e adolescencia? Se algo é, a memoria por
riba de todo é mentireira. Píntanos coas cores máis fermosas os recordos gratos
e oculta no seu saco sen fondo aqueloutros nos que sufrimos calquera desgusto
ou contrariedade.
Cadrábame non hai moito de tomar un café cun vello amigo
dos anos do instituto en Ourense e dunhas noutras o meu amigo acordouse dunha
tardiña de fins de verao en que, xunto con outro par de rapaces, foramos roubar
uvas a unha viña preto da miña casa e seica cando estabamos no mellor da rapiña
apareceu o dono da viña e tivemos que fuxir a lume de carozo. O meu amigo
conservaba na memoria aquela ocasión con total claridade, mentres eu non podía
lembrala por máis datos que el me dese.
Pero máis curioso é o caso que me contaba outro amigo
daquel tempo. Falabamos tamén da época da adolescencia, cando dedicabamos algún
do noso tempo á práctica do atletismo. Daquela, cando os días empezaban a se
facer pequenos, en lugar de irmos ó estadio, adestrabamos pola parte da atrás
da estación de San Francisco, na rúa agora chamada da Serra Martiñá, naquel
tempo sen urbanizar, con tan só un grupo de vivendas de empregados ferroviarios
e algún outro edificio por detrás, entre os cales lembro o sanatorio
psiquiátrico do doutor Troncoso.
Adestrabamos alí por tratarse dunha zona ben iluminada e
por onde case non circulaba xente. E seica un día en que estabamos correndo por
alí chegaron un par de homes a agarrarme cada un por cadanseu brazo empeñados
en me meter no sanatorio do doutor Troncoso. O meu amigo supón que eran dous
enfermeiros convencidos de que eu intentaba escapar do manicomio.
Diante da miña incredulidade (non lembraba o caso para
nada. E sigo sen lembralo) o amigo dábame toda clase de señas. “Levabas un
chandal verde, cunhas tiras brancas polos brazos e ó longo da perna”. Do
chandal acordábame e de adestrar moitas veces por onda a estación de San
Francisco tamén. Pero o resto parecíame unha invención total.
Para desmentir ou confirmar a historia, chamei a outro
amigo daquel tempo. Debo aclarar que aquel con quen falaba vive en Barcelona e
o que chamei despois vivía en Cangas, frente a Vigo. Acababa eu de colgar o
teléfono logo de falar co de Barcelona e a seguido chamei ó de Cangas. Non lle
dera tempo de se poñer en comunicación un co outro e así e todo repetiume a
historia máis ou menos como o outro a contara.
Insisto: hoxe é o día en que sigo sen lembrar para nada
aquel suceso certamente hilarante, aínda que mentres non se desfixo o
malentendido eu non o debín pasar moi ben. ¿Será por eso que o esquecín dun
xeito tan radical?
Ningún comentario:
Publicar un comentario