UN TOLO NA NÉBOA

Por Pepe de Rocaforte

Miguel Anxo Murado, en “De soños e derribos”, atribúelle ás néboas a falla de criterio mental, a confusión de ideas. Alfredo Con­de, pola súa parte, descualifica, agora mesmo non lembro onde, a quen nun relato introduce a personaxe dun tolo, dun parvo da vila.

Contra o que debería considerar unha sabia advertencia de ambos estimados autores ocó­rreseme hoxe falar dun parvo na néboa. Fágoo por me vir á memoria certa noite de inverno  na que camiñaba no medio dun neboeiro espeso pola Rúa do Paseo de Ourense, deserta a aquela hora. Cando pasaba á altura do desaparecido chalé de Losada, apareceume de frente o Toniño, tolo famoso naqueles tempos da miña adolescencia que ando a rememorar ultimamente, levantando os pantalóns que traía á altura dos nortellos con toda a aparencia de ter acabado de aliviar unha necesidade corporal. Ó verme, o home botoume un sorriso cómplice e ganou a volta a repetir mentres se afastaba: “¡Como quenta o sol! ¡Como quenta o sol!”

Do Toniño circulaban por Ourense unha chea de historias de todo tipo. Unha das que me pareceron máis graciosas contábaa un bo amigo meu a quen lle debo moitas curiosas informacións ourensás. Seica dunha vez o tolo achegouse pola rúa a mon­señor Ángel Temiño, coñecido bispo integrista daquela época, que pasaba por alí naquel momento, supoño que acompañado do seu séquito habitual, e dixolle: “Obispo, dáme unha peseta”. O bispo, un tanto sorprendido, volveuse e díxolle: “Lo siento, Toniño, pero no llevo dinero”. Ó que lle respondeu o tolo: “Pois non sei pra que es obispo se sempre andas palmado”.

Gustaríame que a historia tivese sucedido no curso dunha procesión relixiosa, con Monseñor Temiño vestido de pontifical e avanzando con aquel solemne aire inesquecible que tan ben lle cadraba á súa figura diocesana, a cabeza suavemente ladeada e a man dereita ofrecendo a bicar o anel ou esparexendo con parsimonia bendicións a destro e sinistro.

Pero non podo asegurar tal extremo: a información recibida non chegou a tanto. Síntoo.