Que a historia narrada é un compendio
de adulteracións, plaxios e fantasías que procuran enxalzar nuns casos e
degradar noutros ós seus protagonistas, está claro. O amigo Xulio asegura que a
ninguén se lle escapa que o pirata Drake, contra quen se lle pedía protección á
divindade en todas as igrexas coruñesas, era para os ingleses Sir Francis, considerado un heroe a quen
agradecerlle todo o ben que facía matando e esfolando ós inimigos da súa
nación, aínda que moitos deles nin saberían situar a Inglaterra nun mapa. Así, nos
libros de historia, os que para uns foron santos varóns, para outros foron uns
energúmenos, pero tamén, cando as virtudes do inimigo son dignas de resaltar,
non se dubida en copiar feitos e portentos para poñelos como orixinais de quen
en principio sería o antagonista máis acérrimo daquel de quen se tomou a
atribución fazañuda.
Para poñer exemplos de plaxio histórico
cita o noso amigo Xulio ó mesmo Apóstolo Santiago, que cando, espada en man,
retornou á terra montado nun cabalo branco, e nunha batalla da que non hai máis
referencia documental que a da lenda, fíxoo copiando e plaxiando o que xa
fixeran os xemelgos Cástor e Pólux varios centos de anos antes, os cales tamén
viñeron do paraíso post mortem dos
romanos para pelexar contra os seus inimigos. E aínda despois da aventura do
noso Apóstolo, aseguran que os normandos tamén fixeron vir desde o Valhala ó mesmísimo Odín, montado no seu cabalo de oito patas, vestido coa capa azul e un sombreiro
de aba ancha para pelexar contra os inimigos do rei de Suecia á fin de que os
seus devotos gañasen unha batalla na que loitaban en inferioridade.
 |
| San Olav |
Como vedes, o plaxio vai máis aló dos
centros académicos e dos escritorios dos premios Nobel; pero a diferencia está
que o da historia acostuma a facerse por amor patrio e o outro por presunción.
Tampouco nos sabe dicir o amigo Xulio se esa historia que se conta de cando
morreu Xulio Cesar, que os finados se levantaron das súas tumbas e transitaron
as rúas de Roma en comitiva de espectros anunciando grandes desgracias, como a
nosa Compaña fai ou facía entre nós, é semellante á de cando Cristo expirou
sobre a cruz, que tremeu a terra e resucitaron os mortos. ¿Quen copiou a quen?.
Do propio Olav, aquel viquingo que chegou a santo despois de arrasar e destruír
a catedral de Tui, de secuestrar ó seu bispo e a todo cristián con posible
valor crematístico nas poxas de escravos, sábese que lle copiou a Xesús de
Nazaret o de converter, no seu caso, a auga en cervexa, e cando morreu a terra
tamén tremeu coma cando morreu Cristo.
A cuestión non é quen foi antes, quen
foi o primeiro, senón cal se escribiu antes, porque a maioría destas historias
foron escritas cando xa non quedaba ninguén para desmentilas. César morreu
corenta anos antes de que nacese Cristo e os evanxeos máis madrugadores
escribíronse sesenta anos despois da chegada do Espírito Santo. E o que queda,
como dicía a Pardo Bazán, é o que se escribe. Non o que foi, engado eu.
Mais, como queira que sexa, non me
negaredes que estas historias, da terra tremendo por mor da morte dun persoeiro
ou a dos valentes deuses espada en man para protexer ós seus devotos, non é
unha marabilla de imaxinación, digna de ser copiada e ata adulterada para
darlle ánimo ós sufridos paisanos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario