¿E como sabías a que hora
habías espertar cando o único reloxo que existía era o de sol da
igrexa? Así de inocente era unha das moitas preguntas que nos
faciamos cando eramos cativos, e mentres uns nos falaban de que para
iso había un galo en cada casa, outros lembraban a sirena da
fábrica, aínda que esta é moito máis moderna que os máis
primitivos reloxos mecánicos. Pero mi tía María, quen sempre tiña
cousas que contar, sinalando a foto dunha bisavoa súa, unha velliña
de tons sepia sentada nunha cadeira e flanqueada a ambos lados polo
fillo e a nora, contoume o da Alma Veladora. Esa alma que anda pola
noite buscando algo que facer como o finado pai do príncipe Hamlet,
pero ó contrario daquel, sen procurar maldade de ningún tipo, senón
todo o contrario, agardando que alguén se acorde dela para facerlle
o favor de espertalo e así gañar puntos para deixar de penar neste
val de bágoas.
Contaba mi tía que aquela
anciá da foto, cando tiña que madrugar, antes de deitar rezáballe
á tal alma indicándolle a que hora necesitaba estar a pé, e a esa
hora exacta acordaba sen as estridencias de ningún aparello
mecánico, sen sacudidas nin interrupción brusca do sono nin do
soño. E presumía aquela anciá que nunca chegara tarde a ningures
porque a almiña veladora nunca lle fallou. E eu na miña inocencia
infantil, nesa idade na que afloran os inimigos por unha simple
cambadela no recreo do grupo escolar, preguntábame se non habería
entre aqueles seres da Outra Vida algún de retorcido pensamento que
desfrutase facéndolle trasnadas ós intranquilos mortais que a
invocasen. Ocorríaseme que, como mal menor, ben podía quedarse ela
mesma durmida e obrigar logo ó mortal invocante sen tempo para
almorzar, a acudir tarde, mal e arrastro ós labores encomendados.
Pero para negarme tal idea afloraban os contos en que aquel ser
pendente da hora dos desacougados veciños fixera verdadeiros
prodixios e como aqueles que non crían nela perdían o tren ou a
carrilana segundo fose o caso. Eran tantas aquelas historias de
favorecidos e desfavorecidos con un ser tan pendente e preocupado
polos adormecidos madrugadores que lle pedían axuda, que ata me daba
rabia levar reloxo, pois era como se tal aparello viñese a sacarlle
o traballo á bendita ánima.
Logo, cos anos, vin saber
doutros seres semellantes, dos que ela viña sendo un arremedo,
míticos seres que lle cederon as súas virtudes, mañas e maldades
ós novos poboadores do Alén, como era o caso daquel Electrión, a
quen Marte lle pediu que o espertase antes da saída do sol, para que
ninguén o vise na cama con Venus, casada por aquel entón co pouco
agraciado Vulcano. Pero o vixía ficou durmido e o sol descubriu á
vista de todos ós dous adúlteros, e daquela Marte, rabioso por
pasar tal vergoña, converteu a Electrión en galo para que
endexamais se esquecese de cumprir co deber de espertar á xente coa
alba.
A Alma Veladora, exenta desa
carga de vulgaridade que rodea ó mito clásico, procura congraciarse
co mundo a fin de acadar o perdón dos seus pecados e así descansar
na Gloria eternamente. Sen embargo, as veces que intentei poñer á
proba a tan servizal ser, sempre me fallou, non sei se por orgullo
dela, que non admite de ningún incrédulo que lle poña deberes, ou
por falta de sintonía miña con tan entrañable crenza, e ó final
sempre foi o estridente espertador quen me sacou da cama.
Ningún comentario:
Publicar un comentario