Por Pepe de
Rocaforte
Conta Álvaro Cunqueiro que no lago de Lucerna hai un
mosteiro asolagado onde van profesar as sereas conversas que se queren afastar
da vida mundana. O mosteiro non o vin, debo confesalo, pero o que vin, e
fotografei, foi unha bicicleta debaixo da auga, xa onde o lago se envorca no
río Reuss ( pronunciado Rois, coma o concello próximo a Padrón).
Dei por suposto que esa bicicleta debe ser o vehículo
utilizado pola mandadeira encargada de traer e levar recados e mercancías entre
o mosteiro e a cidade. Seguramente a deixa alí aparcada mentres vai ocuparse
dos seus labores. E non se estrañe ninguén de que as mandadeiras dos mosteiros
asolagados na Suíza utilicen bicicletas como medio de transporte, alí todo se
moderniza ó compás dos tempos. Co debido respecto ecolóxico, todo sexa dito.
Sobre a cidade de Lucerna, capital suíza do turismo,
tamén me chama a atención un relato titulado ”Lucerna”, do “Diario do Conde
Dmitri Nechludoff”, de León Tolstoi, cuxa acción se desenvolve á beira do lago
dos Catro Cantóns. Nese relato, xunto a descricións que se me fan difíciles de
crer hoxe en día, refírese unha instrutiva historia localizada diante do Schweizerhof, hotel, hoxe de cinco estrelas,
que segue funcionando no mesmo lugar onde o describe Tolstoi .
O narrador da historia non ten nada que lle opoñer ó luxo
e ás comodidades do hotel. Pero non é igual a súa opinión sobre o fermoso paseo
entre dúas filas de tileiros que se estende diante do edificio, pola beira dos
embarcadoiros do lago (xusto enfrente, auméntolle eu, da estación de
ferrocarril nova –a anterior destruída por un incendio en 1971-, obra de
Santiago Calatrava, aínda que esa enorme mole de vidro non garde moito parecido
coas obras máis coñecidas do arquitecto valenciano).
En fin, volvo ó conto: De paseo por “aquel molle
estúpido, aqueles tileiros raquíticos cos seus esteos de apoio, e aqueles
bancos verdes, mesquiñas obras modernas”, segundo opinión do narrador,
encóntrase un músico mal vestido que canta e toca a
guitarra frente á fachada do
hotel. Como non recibe nin un mísero maravedí pola súa meritoria actuación, o
mísero cantante vaise coa música a outra parte por “as rúas angostas, as tendas
pechadas, o tropezo con abafados traballadores e mulleres vociferantes...” etcétera.
Diante do que agora nos ofrece á vista Lucerna, ós
visitantes de hoxe en día esas descricións resúltannos, xa digo, un pouco
difíciles de crer, aínda que haxa quen opine que non tanto como o mosteiro
subacuático de Cunqueiro. Sen embargo Tolstoi, que era moi boa xente, non debía
mentir. Compre por tanto recoñecer canto mellorou a
cidade no transcurso dos últimos cen anos, polo menos no aspecto
turístico. O resto haberíao que ver.
Ningún comentario:
Publicar un comentario