xoves, 11 de xullo de 2019

DETALLES DE LUCERNA



Por Pepe de Rocaforte
Conta Álvaro Cunqueiro que no lago de Lucerna hai un mosteiro asolagado onde van profesar as sereas conversas que se queren afastar da vida mundana. O mosteiro non o vin, debo confesalo, pero o que vin, e fotografei, foi unha bicicleta debaixo da auga, xa onde o lago se envorca no río Reuss ( pronunciado Rois, coma o concello próximo a Padrón).
Dei por suposto que esa bicicleta debe ser o vehículo utilizado pola mandadeira encargada de traer e levar recados e mercancías entre o mosteiro e a cidade. Seguramente a deixa alí aparcada mentres vai ocuparse dos seus labores. E non se estrañe ninguén de que as mandadeiras dos mosteiros asolagados na Suíza utilicen bicicletas como medio de transporte, alí todo se moderniza ó compás dos tempos. Co debido respecto ecolóxico, todo sexa dito.
Sobre a cidade de Lucerna, capital suíza do turismo, tamén me chama a atención un relato titulado ”Lucerna”, do “Diario do Conde Dmitri Nechludoff”, de León Tolstoi, cuxa acción se desenvolve á beira do lago dos Catro Cantóns. Nese relato, xunto a descricións que se me fan difíciles de crer hoxe en día, refírese unha instrutiva historia localizada diante do  Schweizerhof, hotel, hoxe de cinco estrelas, que segue funcionando no mesmo lugar onde o describe Tolstoi .

O narrador da historia non ten nada que lle opoñer ó luxo e ás comodidades do hotel. Pero non é igual a súa opinión sobre o fermoso paseo entre dúas filas de tileiros que se estende diante do edificio, pola beira dos embarcadoiros do lago (xusto enfrente, auméntolle eu, da estación de ferrocarril nova –a anterior destruída por un incendio en 1971-, obra de Santiago Calatrava, aínda que esa enorme mole de vidro non garde moito parecido coas obras máis coñecidas do arquitecto valenciano).
En fin, volvo ó conto: De paseo por “aquel molle estúpido, aqueles tileiros raquíticos cos seus esteos de apoio, e aqueles bancos verdes, mesquiñas obras modernas”, segundo opinión do narrador, encóntrase un músico mal vestido que canta e toca a guitarra  frente á fachada do hotel. Como non recibe nin un mísero maravedí pola súa meritoria actuación, o mísero cantante vaise coa música a outra parte por “as rúas angostas, as tendas pechadas, o tropezo con abafados traballadores e mulleres vociferantes...” etcétera.
Diante do que agora nos ofrece á vista Lucerna, ós visitantes de hoxe en día esas descricións resúltannos, xa digo, un pouco difíciles de crer, aínda que haxa quen opine que non tanto como o mosteiro subacuático de Cunqueiro. Sen embargo Tolstoi, que era moi boa xente, non debía mentir. Compre por tanto recoñecer canto mellorou a cidade no transcurso dos últimos cen anos, polo menos no aspecto turístico. O resto haberíao que ver.

Ningún comentario:

Publicar un comentario