O Curmán de Undochán
Este país é tan apaixonadamente futboleiro como os seus
veciños Arxentina e Brasil. Unha longa tradición internacional de éxitos, moi
madrugadora (campionatos/olimpíadas), da que aínda se vive sentimentalmente,
así o reafirma. Topónimos como Colombes (de 1924), Amsterdam (de 1928) ou
Maracaná (termo tupí-guaraní, de 1950) están presentes na historia do país, ao
mesmo nivel que as efemérides patrióticas... dando nome a ruas e ás tribunas do
que foi o principal campo, o Estadio Centenario (de 1930).
Ao respecto, compre evocar, naquel primeiro ano, o equipo
uruguaiano desembarcando en Vigo, onde tomaron terra europea no seu periplo
cara a París... non sen antes ir quentando motores en encontros cos equipos
vigués e coruñés, neste caso co saque de honra a cargo do cónsul-poeta Julio J.
Casal. Así como na capital española son clásicos os
teams Atlético (nesta
América rin coa pronunciación madrileña de “at-lético, At-lántico”) e Real
Madrid, con similares connotacións sociolóxicas e ata políticas, sono aquí
Peñarol (CAP) e Nacional (CNF), -respectivamente aurinegros e tricolores-...
alén dos outros equipos que, máis dunha vez, desbancaron aos nomeados de ambos
países no triunfo deste deporte de masas.
Futbolistas uruguaios en España e galegos-fillos no
Uruguai son xa recorrentes. Abonda con lembrar a chamada “Orquesta Canaro” do
Dépor dos primeiros 50, referíndose a ese afamado conxunto tangueiro porteño
(dirixido polo uruguaio Francisco Canaro), como signo de excelencia deportiva.
E aquí e hoxe, apelidos futbolísticos como Ariosa (sic), Balsas, Corujo,
Filgueira, Lodeiro, Moas, Pouso, Regueiro, Rivero (sic), precedidos polos
Abeijón, Arigón (sic), Maceiras, Maneiro, Míguez, Santamaría ou Taibo, e estes
polos históricos Castro, Cea e Lorenzo Fernández, Severino Varela, Buceta,
Dacal, Figueroa, Gestido, Naya ou Nieto... dan fe do que dicimos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario