O CASO É CAMIÑAR

Por Pepe de Rocaforte

      

Gústame pensar que a miña inclinación andadora provén do meu avó materno, home que vivía a cabalo entre a vila e a aldea. Na aldea pasaba catro ou cinco días á semana, dedicado a axudar ós fillos en labores labregos de pouca monta e traballar no seu taller de torneiro na que chamabamos “a casa vella”. Os dous ou tres días restantes botábaos na vila, a onde ía vender na feira as súas pezas torneadas e facer algunha que outra cousa por alí: podarlle a viña no seu tempo a algún amigo e, máis que nada, conversar coa xente que, coma el, dispoñía de tempo bastante para perder.

A viaxe entre a vila e a aldea, oito quilómetros e pouco, facíaa sempre a andar, por máis que as fillas que vivían na vila se empeñasen en que fose e viñese no coche da liña. “A ver, papá, a xente aínda vai dicir que non ten nin dúas pesetas para pagar o coche”, dicíalle a filla máis nova. Pero el nin caso.

Ós meus sete ou oito anos, nas vacacións de verao ía botar uns días na aldea e o camiño, acompañando ó meu avó, facíao, ¿como non?, sempre a pé. A viaxe levábanos entre dúas e tres horas, porque o avó coñecía a todo o mundo ó longo do traxecto e con todos paraba a conversar un pouco, mentres eu enredaba por alí á volta, á espera de proseguir a plácida paseata.

Vexo agora, como se acabase de vivila, a derradeira vez que acompañei ó avó na súa camiñada. Andaba eu polos dezaoito anos e el polos oitenta e dous. Daquela vivía en Ourense e viñera comigo un amigo de alá a pasar uns días, polo cal, en vez de facer o traxecto completo, acompañamos ó avó a metade do camiño, e alí deixámolo proseguir só en dirección á aldea mentres nós ganabamos a volta para a vila.

Antes de botarmos a andar de novo quedeime un tempiño a despedilo coa ollada e ó ver polas costas o seu corpo magro chamoume a atención o modo de camiñar un chisco encollido, inclinado de lado, o ombro dereito máis alto e o esquerdo máis baixo. Entón pareceume ver nel un aspecto tal de indefensión que se me encolleu o corazón. Tres ou catro meses máis tarde morrería.

En anos sucesivos, cando con un ou outro amigo de Ourense pasaba uns días do verao na vila, sempre faciamos polo menos unha excursión á aldea, que daquela alargabamos un pouco máis que cando ía co avó. Co inesquecible Xaime Enríquez, con quen despois faría outras maiores camiñadas por España adiante, acadei entón o meu record de antes dos vinte anos: vinte e seis quilómetros nun día, trece de ida e trece de volta.

E xa con cincuenta e tantos tacos animaríame a facer o camiño de Santiago entre Saint-Jean-Pied-de-Port e Compostela, oitocentos e pico de quilómetros en vinte e oito días, “aventura” que vin contando o ano pasado durante unha temporada neste blog, aventura da que presumía moi satisfeito, ata agora que acabo de ver dúas películas, “A viaxe da túa vida” e “Alma salvaxe”, que me baixaron moito os fumes á hora de presumir de camiñante.

“A viaxe da túa vida” é un filme australiano, estreado en 2013, no cal se conta a viaxe dunha moza, Robyn Davidson, que en 1977 percorreu os desertos de Australia desde o centro do continente ata a costa oeste, nunha expedición de preto de tres mil quilómetros. Se vou dicir a verdade a película non me entusiasmou; resultoume máis ben un tanto aburrida, pero tiña o atractivo de contar unha historia real e facerme saber, entre outras cousas, que Australia é o país do mundo con máis dromedarios silvestres.

A outra película, “Alma salvaxe”, norteamericana, tamén relata a historia real dunha muller, escritora, Cheryl Strayed, quen nos anos noventa do século pasado percorreu os cumios das montañas de Oregón entre California e Canadá, nun percorrido de 1600 quilómetros. Cheryl Strayed, que entón contaba vinte e oito anos, a raíz da morte da súa nai intentou, e conseguiu, romper coa súa adicción á heroína e ó sexo botando a andar nunha loita en solitario contra si mesma no medio dunha dura natureza salvaxe.. Algúns críticos de cine atopáronlle ó filme os seus máis e os seus menos. A min, non vou negalo, gustoume, e mesmo houbo momentos en que me emocionou.