LEMBRANZA DO LOBO

Por Pepe de Rocaforte

 

        

 

O lobo ocupa un lugar sobranceiro nas mitoloxías da miña infancia . Cando, de rapaz, polo Nadal ou polo Entroido ía botar uns días á aldea dos meus avós, as historias de lobos e de aparecidos poñían as súas pingas de arrepío nas noites invernizas de Rocaforte, coa familia reunida arredor da lareira a seguir os movementos do lume tanto ou máis fascinados que hoxe en día frente á pantalla do televisor.

E non só contos de lobos ou da Compaña se referían alí. Ás veces, tanto ou máis arrepiante que estes contos era a información da desaparición dun can na propia eira da casa. Can que logo aparecería ó pé do monte, descuartizado, coas tripas ó aire e na gorxa os buratos marcados polos cairos da fera.

Lembro tamén aqueles días de ceu encapotado, o sieiro a nos ataniscar as frieiras das orellas, cando na vila aparecían pola rúa arriba uns mozos cun lobo colgado dun pau ós ombros, co cal pedían ós veciños unha recompensa pola fazaña de lle teren dado morte. Os rapaces achegabámonos con respecto a observar aqueles caninos arregañados na cabezota da fera e admirabamos como a heroes ós matadores que libraran a contorna  das correrías do temido animal.

Naquel tempo dos meus seis ou sete anos o lobo chegou ser para min unha obsesión de tal calibre, que cando pola radio escoitaba o conto da Carapuchiña Vermella escapaba a correr para a rúa no instante en que o lobo, disfrazado de vella, ía devorar á nena que chegaba á casa do bosque coa merenda para a súa avoa. E non volvía entrar ata estar seguro de que rematara a retransmisión do conto.

Naquel tempo non cheguei ver un lobo vivo ata cando xa tiña uns dezaoito anos;  unha vez volvendo polo monte cun grupo de mozos que viña da festa dunha parroquia veciña, un meu curmán deu a voz de alarma ó ver diante nosa uns ollos que relucían na escuridade. Non podo asegurar se os vin ou se os imaxinei, nin tampouco se pertencían ó lobo, a un can, ou un gato asustado.

Por se era o caso, empezamos a falar ben alto para disimular o medo, coa esperanza de que o algareo fixese afastar o animal, como sucedera co gaiteiro do conto que se salvou do ataque dos lobos gracias a non parar de tocar a gaita en toda a noite. Historia sobre a cal un escéptico amigo meu manifestaba a dúbida de se os lobos se arredaban porque o gaiteiro era rematadamente malo como tocador, ou se se mantiñan nunha respectuosa escoita por seren amantes da música enxebre interpretada polo gaiteiro.

En fin, pasou aquel tempo e os lobos foron sendo relegados ós contos de Fole. Ou ós programas televisivos de Félix Rodríguez de la Fuente, que tanto se preocupou por eles en tempos que xa nos parecen prehistóricos. Pero agora, mortos Félix e Fole, e totalmente esquecidas as vellas versións radiofónicas dos contos de Perrault, ¿quen se vai lembrar do pobre lobo aldeán?

Aquela temible fera da nosa infancia, como os vellos oficios artesanais, como os muíños de auga, como os teares do liño, como os fornos comunais, como os afiadores e paragüeiros puxándolle á roda, xa non teñen nada que facer no mundo actual. Pasou o seu tempo e non hai sitio para eles neste mundo de Vladimirs Putins e Joes Bidens.