Por Pepe de Rocaforte
Desde novo sempre me amolou ler prólogos. En certa ocasión en que non tiña nada mellor en que me ocupar, ocorréuseme facer unha clasificación na que repartía estas pezas parasitarias en dúas clases: A): A dos que trataban, recoñezámoslle que nalgunhas ocasións con algo de boa intención, de che servir de guía, algo así como unha especie de tentemozo co cal axudarche a entrar na lectura e así e todo, con tan amable pretexto, destriparche o presumible pracer que esa lectura che podería proporcionar. E B): A dos que se dedicaban a correr e brincar polos cerros de Úbeda ou polas chairas de Monforte das páxinas iniciais do libro, a dar voltas e reviravoltas coas que mostrar a súa superior sabedoría, ata acabar de marear a perdiz lectora cunhas disertacións que na maioría dos casos tiñan tanto que ver co texto en que te dispoñías a asolagarte como o touciño en relación coa velocidade e/ou etcétera. Disertacións que para o único que servían era para te impacientar e demorar ata o confín, dun xeito que acababa por se che facer angustioso, o momento de te introducir no texto que verdadeiramente che interesaba.
Tanto os prólogos “A” como os “B” eran na práctica sempre absolutamente prescindibles e non debería haber cousa máis saudable que omitir a súa innecesaria lectura, pero un principio que non sei con que relacionar sempre me impedía obvialos, quizais por causa dun incipiente masoquismo do que non me podía liberar. Tal vez o mesmo que me obrigaba a rematar calquera libro empezado a ler, por máis ingrata que me resultase a súa lectura, principio ó que só lembro ter faltado daquela nunha ocasión, precisamente coa “Divina Comedia”, que se me quedou atravesada xusto ó chegar á porta do Paraíso.
Hoxe sei que hai máis castes de prólogos que as daquela miña clasificación inicial: a dos biográficos, os históricos, os vaidosos, os estúpidos, etc. Pero todos eles baixo o denominador común de que o prologuista, que non tería ningunha razón de ser sen o texto a que precede, sempre se sitúa nun plano superior ó prologado. Porque no fondo esta subespecie, como a dos críticos, compre clasificala na subclase de Pedantes, cousa que ben se lle nota no ton nada máis ler o primeiro parágrafo.
E por se algún posible lector se pregunta por que se me acaba de ocorrer este espiche, confesareille, de min para el, que o preparei como unha especie de entreno, ou adestramento, para me escusar con algún amigo que puidese ter a idea de me pedir un prólogo para o seu primeiro libro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario