Por Pepe de Rocaforte
Aproveitando que hai uns días empezaba a ver a película “O maior espectáculo do mundo”, marabilla cinematográfica que me proporcionou algúns bos momentos de felicidade na época infantil, viñéronme á memoria os tempos en que chegaban á nosa vila os circos ambulantes e, xunto con outros rapaces do barrio, alá corría á praza do concello para velos montar a súa carpa, xa de seu todo un espectáculo para os cativos.
Por máis voltas que lle dou, hoxe non me acaban de vir á memoria os nomes daquelas compañías circenses. Paréceme que unha debeu ser o “Circo Americano”, tal vez tamén o “Circo Atlas”, pero con certeza só lembro unha, o “Prim Frères Cirque”, que debeu ser o circo máis grande que vin na miña infancia. Traían cabalos, monos, leóns, e non sei cantos animais máis e, polo seu tamaño, tivérono que montar no campo de fútbol, porque a praza quedáballe pequena.
¡Moito desfrutei con aquel espectáculo! Se entón tivese o diñeiro necesario para pagar as entradas non perdería ningunha das funcións que durante varias tardes e noites deron na vila. Pero a felicidade nunca pode ser completa, e así tiven que me conformar con ir a unha das primeiras sesións e logo, todas as tardes do tempo que alá botaron, andar a voltas polo campo de fútbol axexando á busca dalgunha fenda nos toldos pola cal ver algún daqueles leóns impresionantes que non sei como o domador tiña valor para se meter na gaiola con eles sen máis armas que un látego e unha pistola.
Pasados os anos, cos meus fillos nenos aínda, ocorréuseme levalos a un circo instalado aquí na Coruña, montado, se mal non recordo, na Cubela, nos terreos onde máis ou menos está hoxe situado o Corte Inglés.
Xa ó entrar no recinto circense, entre semi-fastuosos ouropeis e vibrante música de metal, empeceime a sentir invadido por unha tristeza que ameazaba con se facer invencible diante daquel paupérrimo espectáculo que tan pouco tiña que ver co que tantos anos atrás nos ofrecera no cine Cecil B. De Mille: focos fulgurantes, pero menos, quizais a disimular algún remendo entre os abelorios dos traxes, músicos, bailarinas, equilibristas, pallasos de riso pintado, todos finxindo alegría cun fondo tristeiro que iría a máis no transcurso da función. ¿E a eso se reducía aquel brillante mundo que de neno me facía soñar?...
Sen cambiar de tema, aínda que non o pareza. Esta debe ser a terceira vez que volvo sobre o caso de “El Rancho B-16”, unha novela do Oeste que unha tarde de domingo invernal, cando tiña cousa de cinco anos, empecei a ler na casa duns amigos dos meus pais.
Para non repetir o que escribín en ocasións anteriores, por se a alguén lle interesa, pode ver pulsando aquí de que vai o asunto.
Á volta de dous anos e pico de escribir ese comentario, recibo como regalo de Reis a novela que empezara a ler hai cousa duns setenta e tantos anos antes, e cuxa lembranza me veu obsesionando (Bo, non vou esaxerar: obsesionoume dentro duns límites moi soportables) durante boa parte da miña vida.
E chegado a este punto preséntaseme o dilema: ¿Que debo facer con esa novela publicada na primeira metade do pasado século XX e que tan marabillosa me pareceu (coma o circo de De Mille) cando, na miña infancia, unha tarde de domingo invernal lin pouco máis dos seus tres primeiros capítulos? ¿Debo retomar a lectura, ou mellor me será deixar o libro sen abrir nalgún recanto pouco visible da miña cativa biblioteca?
Dígoo porque teño medo de que esta ocasión para revivir o pasado sirva unicamente para me confirmar que as vivencias daquela época infantil non foron en realidade tan bonitas como eu as imaxinei despois.
Ningún comentario:
Publicar un comentario