NIN TANTO NIN TAN CALVO

Por Pepe de Rocafort
     Dicía don Vicente Risco que tódalas cousas son asegún e hoxe vénme esta frase á memoria a conto do meu propio comentario da semana pasada neste mesmo blog.
     O caso é que nestes días de atrás fun dar unha voltiña polo sur da nosa comunidade autónoma e ocorréuseme visitar Tui, cidade na que en épocas case prehistóricas pasei tantas horas da miña vida sen chegar nunca a coñecela. Refírome a aqueles días en que aínda existía un paso fronteirizo entre Tui e Valença no cal se formaban inmensísimas colas desde antes do desvío para Caldelas de Tui ata a mesma ponte internacional sobre o Miño construída por non sei quen, discípulo de Eiffel.
     Coa desaparición da fronteira acabaron aquelas condenadas bichas, o cal levou á extinción a mini-profesión duns emprendedores rapaces tudenses, propietarios de cadansúa bicicleta, coa cal, por un módico estipendio, guiábante por unha reste de rúas marxinais ata o parador de turismo, xusto enfrente de onde arranca a estrada para A Guarda, o cal significaba aforrar polo menos un par de horiñas de espera antes de poder sacar a “carta verde” e emprender camiño da Galicia do Sur, á que en Portugal chaman “O MInho”, parte pola súa vez do que os portugueses chaman “Entre Douro e Minho”, onde te esperaban novos embotellamentos, ou engarrafamentos, en Caminha, Viana do Castelo, Póvoa de Varzim, e o xa monumental de Vila do Conde, pouco antes de poderes poñer as rodas do teu coche nas rúas do Porto.

     En fin, todo este longuísimo exordio ven ó caso da pregunta con que remataba a miña andanada de hai dúas semanas: ¿somos un país rico ou, en realidade, somos uns estúpidos permitindo ós guiris visitantes gozar das nosas belezas sen pagar un céntimo?
     Ben, non todos aquí son tan estúpidos: en Tui a Igrexa Católica, como case sempre, móstranos o camiño da salvación. Nesta visita, da que vou ver se teño espacio para falar un pouco, achegueime (mellor dito: achegámonos, pois eramos cinco) ata a catedral tudense dispostos a lle botar unha ollada ás súas fermosuras e riquezas, pero detívonos na entrada un amable (por dicir algo) cancerbeiro, quen nos fixo saber que para entrar compría pagar unha peaxe de oito fermosos euriños por cabeza (corenta euros en total. É dicir, volvendo ós tempos prehistóricos, seis mil e pico de pesetas daquela época das colas para cruzar a fronteira). Corrañas como somos, pareceunos un pouco excesivo o precio, pero o cancerbeiro explicounos que nel ía incluída a visita de tres cuartos de hora con audio-guía ó claustro. Se queríamos mirar unicamente o lugar de culto, o importe rebaixábase a catro euros, tamén por cabeza.
     Este é o camiño, señores. E non o que, desgraciadamente, no mesmo día e na mesma cidade de Tui, nunha caseta de información turística, nos mostrou unha sorrinte empregada municipal: todos os días, ás doce da mañá, alí mesmo onde nos estaba informando, se iniciaba unha visita turística á cidade ¡¡¡totalmente gratuíta!!! E dicíao así, tan despreocupada e tan amable. Ata chegou ó extremo de nos indicar un cartel no mostrador, que me mandou fotografar para lle mostrar ós incrédulos que non confiasen na miña palabra.
     En fin: así non hai maneira, meus caros compatriotas.