Por
Pepe
de Rocaforte
Nestes
días, cando
moitos xa
están de volta das súas regulamentarias vacacións,
mentres
outros aínda se dispoñen a inicialas, un amigo envíame un correo
electrónico coa información de onde se atopa a rúa máis fermosa
do mundo.
Trátase da rúa Duarte Belo, de
Lisboa, elixida en votación por non
sei cantos centos de miles de opinións de
todo o globo terráqueo.
Eu
non podo dar a miña
porque,
a
pesar de tal rúa atoparse nunha zona da capital lisboeta por onde
andei
en
bastantes ocasións,
non
teño idea clara de se por ela pasei
ou
non. Se o fixen non me quedou ningún recordo especial, debido
ó
mellor
á
miña escasa capacidade para medir cualidades
tan
sutiles.
 |
| rúa da Bica en Lisboa |
De
calquera modo veño observando que esta distinción de cousa ou sitio
“máis
fermoso do mundo” utilízase a miúdo para enxalzar e querer facer
imprescindible a visita a un determinado lugar, sen
que na maioría (ou en ningún) dos
casos se nos diga con
que balanza ou cinta métrica se fixo a medición, nin
cales son
os méritos
obxectivos para ese lugar ter acadado semellante
honor.
Así
temos, sen saír de Galicia, a praia máis fermosa do mundo:
a de Rodas,
nas Illas Cies. O banco máis
bonito do mundo, en Loiba,
preto de
Ortigueira. A praia co sonido das
ondas máis fermoso (ou
máis harmonioso) do
mundo: a
do Orzán
da Coruña,
o cal xa debeu ter o seu mérito á hora de dilucidar semellante
cualificación. Ou, volvendo a Portugal, a “librería máis fermosa
do mundo”: a
de “Lello & Irmão”,
no Porto, da cal como mérito adicional se conta o de alí se rodaren
escenas
dunha película de Harry Potter,
información ó parecer falsa.
Visitei
todos estes sitios, excepto o banco de Loiba (por
certo: ¿canto tempo se permite estar sentado no banco antes de lle
dar paso ó seguinte contemplador?), e
todos os vin fermosos, aínda confesando que o son das ondas do
Orzán, tal vez a causa da miña dureza de oído, sumada ó balbordo
do tráfico urbano ás súas costas, non me permite admiralo
adecuadamente. Como conclusión saquei a de que todos os sitios son
marabillosamente fermosos se os miramos coa ollada adecuada, o cal me
fai lembrar daquel conto no que van dous homes paseando pola rúa e
de pronto un párase e di:
-¡Mira!
¡Unha pedra preciosa!
-Pero
se é un adoquín.
-Pois
a min gústame...
Ningún comentario:
Publicar un comentario