Por Pepe de Rocaforte
Un amigo a quen lle agradezo a atención con que me segue reprochábame o outro día que falando do gran Delio Rodríguez, non se me ocorrese facer aínda que só fose un pequeno comentario sobre o seu irmán Emilio, que en 1950 tamén gañou a Volta Ciclista a España, ademais de cinco etapas e o Premio da Montaña.
Espero que con esta breve información quede corrixido, aínda que non de moi boa maneira, o meu esquezo. Mais esta corrección tróuxome á memoria algunhas outras fazañas ciclistas, agora propias. En primeiro lugar debo dicir que nunca ganei ningunha Volta, nin ningún Premio da Montaña, nin ningunha etapa. Nin sequera participei en ningunha competición ciclista. Pero entre os meus recordos hai un que non esquecerei nunca: a gran fazaña que, tendo uns catorce anos, levamos a cabo catro amigos, todos máis ou menos da mesma idade.
A fazaña empezou por ter que convencer ós nosos pais de que iamos pasar un día de campo nun río non moi lonxe da nosa vila. Entre ducias de recomendacións para que non fixésemos toladas e andásemos con moito coidadíño, etcétera, etcétera, os nosos pais autorizáronnos e máis preparáronnos uns bocatas de tortilla e outros de chourizo, así como uns refrescos. Perfectamente equipados, deixáronnos por fin marchar, aínda non moi convencidos así e todo de obraren coa prudencia debida.
O caso foi que alá nos fomos dando pedal, co pequeno detalle de ó saírmos da vila, en lugar de para o río, endereitarmos as bicicletas en dirección a Vilagarcía, onde despois de dar unhas voltas polo porto e polas rúas do centro, enfiamos para Vilanova, con parada na praia das Sinas a fin de darnos uns bos baños antes de lle meter o dente ós bocadillos.
O periplo foi duns corenta quilómetros de ida e outros tantos, xa case á tardiña, de volta; xa digo: unha verdadeira fazaña que nos puido resultar un pouco cara no posible caso de termos algún accidente, ou aínda que non o tivésemos, o que nos sucedería se os nosos pais chegaban saber en que consistira a nosa aventura. Unha aventura da cal para min o mellor recordo foi o momento de albiscar alá lonxe o mar desde o alto do porto non puntuable do Pousadoiro.
Tanto me impresionou daquela o momento aquel que, pasados uns cantos anos, rememoreino nun texto de pretendida prosa poética que hoxe me custou traballo atopar entre os papeis vellos que calquera día acabarán por me afogar; pero ó fin dei con el: Delios en miniatura subiamos as revoltas do Pousadoiro, o músculo en agraz forzando o pedal e desde o alto, Vilagarcía ó fondo, o milagre do mar, o milagre azul do mar, o milagre con velas e ondas e gaivotas do mar, alto, alto, amplo de inmensidades que bebían os nosos ollos, o mar manso do verao e as areas finísimas que cantan na praia pisadas polos pés descalzos.
Ben, descúlpenme vostedes polo arrebato lírico. Non volverá suceder.
Pero, como pasa sempre cos recordos, este que acabo de referir tráeme outro máis á memoria: o de como nacera a idea de facer aquela excursión á ría de Arousa. O caso foi que naquelas vacacións que polo verao, nos anos da adolescencia, íamos pasar á vila natal, un grande amigo meu de Ourense, tamén ía pasalas á terra nativa de seu pai, Cordeiro, preto do inicio da ría de Arousa, e un día, xunto cun seu curmán agarrou de bicicleta e veume facer unha visita á vila.
Aquelo foi toda unha festa-sorpresa, e prometinlle para unha data próxima corresponderlle eu con outra excursión ata a súa aldea. Logo o que pasou foi que os amigos con quen negociei o asunto para non pedalear só, decidiron por maioría absoluta ir, en vez de a Cordeiro, a Vilagarcía e deixar a visita ó meu amigo para outra ocasión máis adiante, ocasión que, fose por unha razón ou por outra, non se chegou a producir.
O cal me leva a outra nova lembranza, pero vouna deixar para outro día. Ou tal vez será mellor non contala, porque é unha historia moi triste e este tempo non está precisamente para recordos tristes.
Ningún comentario:
Publicar un comentario