DE BURGOS A RABÉ DE LAS CALZADAS
Por Pepe de Rocaforte
Continuación do día 29 de maio – É xa preto do mediodía en Burgos e nós, Inma e máis eu, deixamos atrás a todos os nosos compañeiros para proseguir viaxe baixo un sol deses que non sei por que lle chaman “de xustiza”, sen parar máis tempo na cidade de onde proceden os bisavós paternos de Inma, camiño de Tardajos. Cando imos xa polos arrabaldes vemos pasar nun autobús ó bilbaíno da chaga no pé, que aproveita ó máximo o transporte urbano. No seu caso é totalmente comprensible.
A pesar de irmos pola beira do río a calor aperta de moito rosmillo. E cando nos afastamos del para chegar a Tardajos o sol empézase a poñer insoportable. Á sombra dunhas árbores vemos tres peregrinas sentadas na terra, as tres un tanto cheíñas e con aspecto sufocado, dan a impresión non se iren mover de alí ata que empece a caír a noitiña. Ó pasarmos pola súa beira saúdannos cun sorriso silencioso ó cal correspondemos cun arrandeo de cabeza. Non falamos nada.
En Tardajos uns mozos que vemos por alí á beira infórmannos de que será preciso esperar ata as dúas e media para que abran o albergue. Non moi lonxe vemos un camión no que están vendendo froita e ímoslle mercar algo. As mulleres do lugar fan cola e quéixanse da calor, din que a ver se empeza a chover porque senón a colleita de non sei o que vai ser moi mala. Métome na conversa para dicirlle que aínda suando coma un burro, prefiro que non chova, xa levei sete meses seguidos de me caír enriba auga arreo. Dunhas noutras, tal vez por me ver tan empapado en suor, as mulleres déixanme pasar diante para comprar. Trato de refugar o favor, pero dinme moi riseiras que ós peregrinos compre tratalos ben.
De volta coa froita atopámonos diante do albergue co bilbaíno das bochas nos pés, hai que ver como correu o tío! O home infórmanos de que á beira da estrada, a pouca distancia, hai un bar no cal xa se estivo refrixerando un chisco, principalmente por dentro, porque teñen un viño fresco, barato e non de todo malo. Seica tamén lle dixeron que se non quería esperar a que abran o albergue de aquí, a cousa de dous quilómetros máis adiante, en Rabé de las Calzadas, acaban de poñer en marcha un albergue novo que disque non está nada mal.
Vou comprar viño e pan ó bar indicado polo bilbaíno, e entre eso, a froita e uns bastimentos que en previsión mercaramos en Burgos, poñémonos a preparar uns bocatas no porche do albergue. O malo é non termos tirarrollas para abrir a botella do viño. Achégome a un brasileiro barbudo cunha camiseta de Minas Gerais, con quen xa nos viramos en San Juan de Ortega, e pregúntolle se ten un. O fulano non o ten, pero un mozo alemán que pulula por alí e que fala correctamente o castellano ofréceme un, aínda que antes quere saber como foi que lle chamei, porque polos meus xestos pensou que o que eu quería era un “sacacorchos”. Abro a botella e tomamos uns grolos, o mozo alemán, un austríaco que está con el, o brasileiro e mais eu. O bilbaíno pasa, di estar xa servido e pensa en proseguir camiño ata ese albergue do que lle falaron no bar, que llo louvaron moito. Quere saber se figura na miña guía, porque na súa non o ve, pero tampouco na miña aparece.
Neste medio tempo, mentres Inma e mais eu despachamos os bocadillos, aparecen os hospitaleiros de Tardajos, un de longa cabeleira branca, a pesar do seu aspecto de non ter aínda os corenta anos, e outro barbudo, con inconfundible sotaque arxentino. O arxentino lóuvanos ó seu colega: “aí onde o vedes xa fixo dez camiños”, e este lóuvanos á hospitaleira de Rabé de las Calzadas, unha tal Mariví, amiga súa. Se queremos seguir ata alá, dinos que lle deamos recordos del. Inma e mais eu mirámonos. Da próxima etapa ata Castrojeriz dixérannos que era bastante dura, ¿que tal se lle limamos un par de quilómetros? E alá nos imos outra volta co sol a nos pesar nas costas por riba das mochilas.
Rabé de las Calzadas é unha vila, ou máis ben unha aldea, de casas de pedra, onde non sei se por efectos do sol e a hora parece non vivir ninguén, todo deserto e silencioso. Buscando o albergue atravesamos de extremo a extremo a poboación sen ver unha alma. Xa na saída do lugar damos cunha parella que nos indica a casa que buscamos, aínda en obras de acondicionamento. A hospitaleira contaranos logo que está todo sen rematar, pero que somos ben acollidos. Di que se animou a abrir un albergue aquí onde, nunha casa ó lado, viven os seus pais, máis que nada para estar onda eles e lle facer compañía. Agora, aínda que nada máis está empezando, parece que o establecemento xa lle dá un pequeno aire de vida ó pobo, vén xente que antes seguía camiño sen parar e agora detense aquí e gústalle o sitio. Pola nosa parte podemos dicir que pasamos unha das noites máis tranquilas de toda a nosa viaxe.
Os únicos que pernoctamos no albergue de Mariví somos: o bilbaíno, que segue querendo andar a pesar do seu pé avariado, un mozo suízo que xa ven de volta de Compostela e que ó chegar fai un alarde de humor: “onde está a discoteca”, pregunta, suorento e derreado como chega. E logo Inma e mais eu acompáñados dunha alemá. Paréceme unha das tres gordechas que viramos sentadas á sombra a pouco de saírmos de Burgos. Outro cuarto ó lado ocuparao despois outra alemá, esta xa un tanto maior, e o mozo da mesma nacionalidade que me emprestara o tirarrollas en Tardajos, quen nos confesa que a el non lle gusta madrugar; por norma levántase a eso das nove e camiña ata a unha; xanta; bota unha longa sesta como corresponde e logo, entre as seis e as sete da tarde volve andar ata onde lle cadre de atopar un albergue.
A alemá que durme no mesmo cuarto que Inma e mais eu trata de nos demostrar que ela é pouco xermánica. Estamos sentados ó fresco ó lado dunha fonte enfrente do albergue, ela, o bilbaíno, Inma e mais eu. Un pouco máis tarde chegará o suízo simpático. A alemá dinos que non planificou a viaxe, que estas cousas é mellor facelas á ventura, ó que che saia, que cantos máis libros les sobre o tema, máis tolo te volven, etc. O suízo que, igual ca ela, fala algo de español, pero máis dubidoso e tatexante, nun momento dado pónselle a falar en alemán para explicar algo para o cal non debe atopar as palabras castelás; pero a alemá corríxeo: “en español, por favor, fala en español”. Despois ela móstranos os seus pés, todo un poema de bochas. Conta que no albergue de Burgos mandárona ó hospital ó ver como viña e alí non se lle ocorreu mellor cousa que recortalle a rentes a pel das bochas e deixarlle os pés en carne viva. A estas intervén o bilbaíno para mostrar o seu famoso pé chagado, polo que ela se interesa vivamente. Di que cando remate o camiño acabará sendo unha especialista en toda clase de bochas. Historias do camiño.
Ningún comentario:
Publicar un comentario