Por Pepe de Rocaforte
Dinme uns amigos que o atractivo do Porto se estende a cada volta con máis forza por toda Europa e desde logo, a xulgar pola cantidade de turistas que nestes días de fins do verao se aglomeran en xardíns, prazas, rúas e calquera outro recanto da cidade onde se poidan atrancar os paseos a base de cadeiras e mesas nas que, debidamente comprimido, despaches unas cervexas frescas mentres uns músicos de rúa che ofrecen, mesmo a carón da túa orella e a todo volume, a posibilidade de desfrutar das cancións máis de actualidade en inglés, o negocio turístico vai a todo tren.
Reflexionando sobre este asunto, observei xa hai tempo que cando o desfrute da época de vacacións só ocupaba os meses de xullo e agosto, os lugares coa case exclusividade da ocupación turística eran aqueles con sol a mazo, e que ademais contaban con extensas praias de auga mansa e morna, circunstancia gracias á cal o veraneante podía pasar horas e horas deitado na area sen pensar en nada, ideal de todo ser humano, ou polo menos da maioría.
En tal caso, os países menos favorecidos polo clima debíanse resignar a proseguir sen poderen aproveitar a previsible fonte de divisas que lle aportaría o turismo en caso de disporen das adecuadas condicións climáticas... A non ser que, ollo ó parche, ¡se estudasen outros medios de atracción do homo vacacionalis!
Matinando nesta teoría foi como o ano pasado se me ocorreu vir ó Porto para estudar sobre o terreo como os portuenses puxeran mans á obra e as medidas que tomaran para chegar a este espectacular incremento de visitantes.
No inicio das miñas novas indagacións, a pesar de pasar pola súa beira, este ano volvín superar o desexo de entrar na librería Lello, e para colaborar na escasa medida que o vulto da miña persoa podía significar na redución da lonxitude da cola ou bicha que se alongaba cousa duns cincuenta metros desde a porta do local, igual que fixera o ano pasado, decidín prescindir da visita a tan marabilloso establecemento posto de moda pola reste de aventuras libreiras e cinematográficas de Harry Potter.
En compensación decidín achegarme a Leixões para ver alí ó lado outro posible motivo de atracción turística: as famosas piscinas das marés de Álvaro Siza, que si, que están ben, sobre todo porque supoño que nelas a auga do mar, ademais de mansa, estará máis morna que a auga libre do océano alí ó seu lado. Algo que o meu corpo agradece, pero visualmente confeso preferir, por exemplo, as piscinas volcánicas de Garachico, en Tenerife.
En fin, cada un é como é, e a volta por Leixões serviume tamén para ver alí ó lado o barco de cruceiro que estivera no porto da Coruña o día anterior e dese xeito saber máis ou menos os lugares de idas e voltas dos cruceiros que veñen á Coruña e as distancias diarias que percorren.
Empeñado desta volta en buscar cousas pouco coñecidas, ou descoñecidas para min, e un tanto afastadas do centro da cidade, ocorréuseme tamén atravesar a ponte de Dom Luis I polo seu paso superior, atraído por unha boa cantidade de xente alá no alto, no xardín do Morro, de Gaia. Preguntei polo motivo de se xuntar tanto persoal acolá no alto e deixáronme un tanto sorprendido ó me informar que alí subía a xente para ver o solpor. ¿Non é bonito eso? A min, ó momento, viñéronme á memoria as postas de sol en Zádar, e pensei: A ver se aquí conseguen algo similar ó que alá conseguiron os croatas, e dicir: atraer máis turismo.
Nese caso tal vez non lle viñese mal ós portuenses un valedor tan importante como foi don Alfredo Hitchcock, quen sentenciou daquela que os solpores de Zádar eran os máis fermosos do mundo. ¡Veña, veña, que entre un solpor e outro tampouco tanta diferencia haberá, digo eu! E para aportar o meu grao de area á publicidade favorable ós nosos veciños de alén Miño, aquí deixo a miña proposta de que vaian vostedes admirar os solpores portuenses, eses que só se poden contemplar desde o xardín do Morro, nos altos de Vila Nova de Gaia.
Ningún comentario:
Publicar un comentario