MUSEOS CURIOSOS

 

Por Pepe de Rocaforte

    

Botándolle unha ollada á páxina do Museo Arqueolóxico Nacional de Atenas volvín admirar a máscara de Agamenón descuberta en Micenas no ano 1876 polo arqueólogo alemán Heinrich Schliemann.

A primeira vez que a vin chamoume a atención, á parte da súa perfección artística, o aspecto facial do rei, “cun leve sorriso irónico nos labios e un bigote esmeradamente coidado”, como daquela escribín aquí, en nada parecido á imaxe que me tiña formado del.

Agora souben que o nome de Agamenón foille adxudicado á máscara por Schliemann cando a descubriu nunha das cinco tumbas reais exploradas nas ruínas da cidade onde el reinara en tempos da destrución de Troia, pero tal nome deberíase rexeitar ó se descubrir que aquelas tumbas databan de arredor do 1550 a.C., é dicir trescentos anos antes do reinado de Agamenón.

Conto esto porque a lectura desa información, que nos volve ó descoñecemento da fasquía do xefe da expedición punitiva contra Troia, tróuxome á memoria outro museo, ó que me referín nunha colaboración anterior na cal falaba dunha visita a Hinojosa de Duero, onde, ademais da repetida exposición de aveños agrícolas, a maioría dos cales actualmente sen uso, ós promotores do museo ocorréuselle dedicar un amplo espacio a outros aparellos que tamén pasan á obsolescencia cunha frecuencia moi superior á das ferramentas agrícolas. Refírome á colección, a cada paso máis grande, de teléfonos móbiles, ou “celulares”, dos que teñen exposta unha abondosa colección que aproveitarán os veciños de Hinojosa para se desfacer alí dos seus aparatos en desuso.

E eso, á súa vez, tráeme á memoria a Orhan Pamuk, coleccionista de visitas a museos curiosos, segundo nos  conta no seu libro “O museo da inocencia”. Vexan, se non, algúns dos por el visitados nas súas viaxes:

O museo de Edith Piaf, (visita con cita pevia), onde se poden admirar cepillos para o cabelo, peites e osiños de peluche.

A casa-museo de Maurice Ravel, onde a Pamuk se lle encheron os ollos de bágoas diante do cepillo de dentes do compositor, as súas cuncas de café, os seus xoguetes e unha gaiola de ferro cun reiseñor tamén de ferro que cantaba.

No Museo da Vida Romántica de París examinou o isqueiro de George Sand, as súas xoias, e unha mecha de pelo grampada nun papel.

En Aix-en-Provence, nas salas do taller-museo de Paul Cézanne, os obxectos persoais e todas as cousas do pintor alí contidas.

En Viena o Museo Freud, cheo a rebordar coa colección de esculturas e antigüidades do pai da psicanálise.

En Besançon, no Museo do Tempo, unha gran cantidade de reloxos.

En Berlín o Museo das Cousas, que lle ensinou que con intelixencia e sentido do humor pódese museoficar todo.

No Museo Sentimental, no piso superior do museo Frederic Marés de Barcelona, unha colección de brincos, prendedores de pelo, abanos, frascos de perfume, panos da man, broches, colares, bolsos e pulseiras.

En Nova York o museo das luvas, en Manhattan.

En Smithfield, Carolina do Norte, o Museo Ava Gardner, co anuario escolar da actriz, os seus vestidos de noite, as súas luvas e as súas botas.

No Museo de Envases e Publicidade de Bebidas, perto de Nashville, unha colección de latas de refrescos e cervexas.

En Saint Augustine, Florida, o Museo da Traxedia na Historia Estadounidense, onde se conserva o Buick modelo de 1966 dentro do cal morreu atrapada nun accidente de tráfico Jane Mansfield.

E non sigo, pero o Premio Nobel turco aínda visitou moitos museos máis ó longo e ancho do mundo, o que me fai supoñer que o importe do premio da Academia Sueca, non lle debeu chegar para moito máis que recorrer tanta colección como conta.