Por Pepe de Rocaforte
Esta mañá despertei cunha musiquiña a me badalear na cachola. Uns sons case imperceptibles, pero machacóns, reiterativos, en idas e voltas arredor da derradeira ensoñación matinal.
E nun intre os sons semi-inconscentes do meu acordar concretáronse nunha canción de moitos anos atrás: “Questa piccolísima serenata…”, Sen máis, a nave do tempo levoume a aquela época na que Renato Carosone lle poñía ilustración musical ós nosos primeiros bailes polas festas dos barrios e arredores.
A miña precisión cronolóxica non é de fiar, pero paréceme que Carosone foi dos primeiros cantantes italianos que empezaron a lle roubar espacio radiofónico ás folclóricas hispanas. A súa “Maruzella” era o máximo. Nós cantaruxabámola máis ou menos: “Prima me dice sí e doce doce, me faje murí, Maruzzella, Maruzzé”.
Logo Carosone empezouse a eclipsar e, tamén de Italia, empurrado pola sona de San Remo, nos chegou “Nel blu dipinto di blu” e demais inspiradas cancións do bigotudo Doménico Modugno.
Italia daba logo a nota na música lixeira con Tony Dallara e “I Campioni”. Aquel “Come prima”, ou “Guarda che mare”, que tarareabamos, ó ritmo de“Torquato e I Quatri”: (Guarda che luna,/ guarda che mare, / da questa notte / senza te dovrò restare... E outros éxitos importados de Norteamérica polo máis coñecido dos “urlatori”: Adriano Celentano, que rezaba con voz rachada: pregheró per te, che hai la notte nel cuor...
Italia invadíao todo. No cine, que os rapaces non podiamos ver, aquel “Arroz amargo” coa para nós prohibida Silvana Mángano. “Disque sae medio núa”, comentaba o Puga, meu compañeiro de curso no instituto, cando pasabamos por diante das carteleiras do Cine Avenida coas súas fotos tentadoras.
E non só era a Mángano, tamén á súa tocaia Silvana Pampanini podiamos calificar como “despampanante”. A Pampanini despampanante, o adxectivo debera nacer por forza do seu apelido. E ó nomeala, a min víñame á memoria aquela fotografía da revista cubana “Bohemia”, onde saía coas mans premendo os peitos ubérrimos, con medo de que lle fuxisen. O pé da foto dicía: “A Pampanini asegura os seus seos no Lloyd’s por unha cantidade aproximada ó valor dun iate pequeno”. E mirabamos para aqueles peitos que se lle desbordaban das mans e comprendiamos que os asegurase por semellante importe. O seu tesouro. O tesouro daquelas mozas atrevidas que saían en “Bohemia”, revista que un meu tío-avó me deixaba para me poñer ó día da actualidade política antes da chegada de Fidel, e que eu levaba para a casa só polas vedettes de “Tropicana” e demais mozas que enchían as súas páxinas máis frívolas.
Pero como dicía non sei quen, esta xa é outra historia e hoxe tocábame música, de xeito que o cine e a literatura daquel tempo vounos deixar para outro día se a vostede non lle parece mal.
Ningún comentario:
Publicar un comentario