ESES MALVADOS ESCRITORES

Por Pepe de Rocaforte

 

Agora que andamos tan metidos a cada dous por tres en discusións de todo tipo, con predominio das de contido político, vénme á memoria un texto que non sei onde lin xa hai tempo, no cal se afirmaba que nos Estados Unidos considérase que as boas intervencións durante os debates políticos televisados non deben durar máis alá de sete segundos.

Tamén hai tempo escoiteille ó director dun programa televisivo de divulgación científica que lle compría fragmentar moito as materias de que trataba porque o espectador medio non atura máis de dous minutos concentrado nun tema.

E se falamos de escritores fíxome gracia (ata certo punto) unha anécdota que refería que en Sevilla, no século XVII, por causa dun panfleto escrito contra certo gobernante, foron levados á cadea todos aqueles que na cidade se dedicaban a escribir. Disque ó cabo dunhas semanas os presos comúns organizaron un motín para esixir que quitasen de onda eles aquela caterva insoportable.

Esa anécdota sintoniza con outras nas que se pon de releve a mala sona daqueles que se dedican ó cultivo das letras. Salvo no caso excepcional de que o cultivador fose canonizado pola autoridade competente e, a ser posible, estea ben morto e enterrado. Daquela os políticos e demais xente importante non teñen reparo en celebrar homenaxes e colocar placas conmemorativas nas casas onde eses escribidores viviron, ou máis probablemente malviviron. Eso si, sempre co fin de utilizar o acto en proveito propio, e deso temos un bo exemplo en Londres, onde hai uns anos se colocou con toda solemnidade unha placa na casa onde Verlaine e Rimbaud na súa etapa británica viviran unha boa temporada como dous parias famélicos.

E non só a xente allea ó oficio ten mala opinión dos outros escritores. Entre os propios literatos non é mellor a idea que se ten dos colegas. Aquí mesmo, en Galicia, lembro un artigo de certo novelista (que en paz descanse) quen afirmaba que “se o mundo estivese cheo de escritores sería unha negra cova de ladróns.

Pero tales opinións xa nos veñen  imbuídas desde moi novos, na nosa época infantil. Véxase se non, o libro de lecturas escolares “Las tardes de la Granja-Lecciones de un padre a sus hijos”. Aí, entre outras edificantes historias, referíasenos a dun fulano ruín, o poeta Hilario, un langrán que se dedicaba a escribir versos en vez de facer cousas de proveito, o cal, naturalmente, conducía a que tan repelente individuo, ademais de ser a cruz do seu vello proxenitor, que non vía modo de facer bo del, acabase moi mal como consecuencia das súas perversas inclinacións.