Por
Pepe de Rocaforte
Pero
unha vez sentado esto debo confesar pola miña parte que ó longo do
noso litoral hai tres lugares, tres tramos de costa, que exercen
sobre min unha atracción especial, atribuíble tal vez a unha
evidente influencia telúrica, que me sinto incapaz de explicar cun
mínimo de coherencia.
O
primeiro destes tramos vai desde Ribadeo a Foz, na Mariña luguesa. O
segundo desde O Pindo a Muros, ó final da Costa da Morte, outro
lugar á parte, pero cun sentido netamente distinto. E o terceiro
leva de Baiona á Guarda, onde o Miño marca a fronteira con
Portugal.
En
todos eles encontro unha sobrecolledora confluencia entre terra, mar
e ceu, os tres nitidamente delimitados, os tres cheos dunha forza
silenciosa chea de grandeza, para min moi difícil de describir.
Este
terceiro traxecto, por certo o primeiro deles que coñecín, véñoo
visitando nos últimos oito anos e sempre encontro novas razóns para
me sentir impresionado ante el, non só polo traxecto ó longo do
litoral, senón pola visión de inmensidade desde os altos de
Burgueira e Mougás, na baixada á beiramar de Oia.
Esta
semana pasada volvín andar por alí e á dor provocada pola crecente
urbanización mal controlada, sumouse a proliferación de incendios
cuxos fumes chegaban a ocultar o sol, os avións contra-incendios
baixando continuamente a coller auga no estuario do Miño para
combater as labaradas que ameazaban as costas de Caminha despois de
ter arrasado os montes do lado de aquí.
Non
puiden gozar dos portentosos solpores no mar, para min máis
impresionantes que os admirados desde o faro do Cabo Fisterra, e
regresei á Coruña coa alma nun puño. Agora, incapaz de ningunha
outra cousa, só podo deixar constancia da miña dor diante desta
progresiva destrución da terra, da nosa terra e de todas as terras,
se non se busca dunha vez a maneira de lle empezar a poñer remedio a
tanto mal.
Ningún comentario:
Publicar un comentario