A noite negra

                 

     Onte pola noite souben por unha rede social virtual que Galiza estaba ardendo. Souben tamén que a radio e a televisión públicas seguían coa súa programación habitual mentres o país ardía e a poboación saía ao monte e ás rúas para aplacar o lume. Portugal, onde os incendios levan unha centena de vítimas no que vai de verán, mandaba máis axuda que o Estado Español.

     Probablemente, nun futuro próximo, a noite do quince de outubro de 2017 apareza na Wikipedia como a “noite negra da Galiza” ou calquera outro nome que recolla a magnitude do que vivimos.

      A un mes de cumprírense quince anos do desastre do Prestige, asistimos á confirmación de que a situación do noso país variou bastante pouco: outra vez a falta de medios, outra vez é a xente quen mira pola súa terra: polos seus montes, polos seus animais, polas súas casas mesmo nunha cidade como Vigo, de 300000 habitantes. Outra vez asumindo como propia a frase peronista que afirma que “só o pobo salvará ao pobo”.

     Outra vez o lema “Nunca Máis”, que se berrará coa mesma raiba pero supoño que con menos convencemento, porque a mesma sentenza repetiuse xa varias veces máis: case cada verán cambiamos o fondo negro do petróleo polo alaranxado e granate das chamas. Sempre hai unha vez máis e esta é unha auténtica catástrofe que implica, ademais das hectáreas queimadas, catro vidas: dúas mulleres e dous homes atrapados polo lume mentres traballaban para extinguilo. Un deles procuraba, cos seus coñecementos e medios, paliar o lume no seu fogar e salvar aos animais. Só. As mulleres calcinadas nunha furgoneta, tamén soas. Galiza, completamente soa, contando só consigo mesma, coas mulleres e cos homes que saen ás rúas sen estado para salvar o seu país.

     Pode ser correcto agardar a atallar a situación de emerxencia antes de sinalar ás políticas. Pero é realmente difícil adiar o debate cando fai só catro días contabamos 235 incendios rexistrados no mes de outubro e asistíamos estupefactas á non renovación do contrato de máis de 300 brigadistas. Nunca tantos recursos se investiran contra os incendios nun mes de outubro, di o presidente. Pero é que nunca nos últimos vinte anos ardera tanto Galiza en outubro. Pouco pode facer a Xunta de Galicia contra o cambio climático, mais pode, e debe, adoptar unha política forestal que procure a recuperación da vexetación autóctona, que cando menos non pareza deseñada para favorecer á industria da celulosa. Que dunha vez por todas sexa certo: “Nunca Máis”, esta vez en serio.

                                                Adelaida Vidal