COINCIDENCIAS

Por Pepe de Rocaforte

            Nun destes días de atrás conversaba sobre viaxes cuns novos amigos e ó me preguntaren se coñecía algo de África, caín por forza nas lembranzas do servicio militar e falamos un pouco do meu paso por terras do sur de Marrocos.

            Acababamos de abandonar o tema cando nos encontramos con outro amigo, este xa de vello, que me di de entrada: ¿Sabes que viña pensando en ti e acordeime de cando volviches de África, do servicio militar, e participamos os dous nunha carreira de 5.000?... Despois a conversa xa seguiría por outros camiños.

            Non pasa unha semana desto cando outro amigo me manda un WhatsApp con información sobre unha exposición recén inaugurada en Barcelona, “Ifni. La mili africana dels cataláns. E no mesmo día chégame outro WhatsApp dun vello amigo que vive en Barcelona pasándome a mesma información.

            Home, a cousa pode ser normal, pero non me negaredes que cando catro veces se che presenta o mesmo tema, non moi habitual na túa vida de hoxe, non deixa de resultar curioso.

            Outro caso: o venres pasado falando de lecturas recentes confesáballe a un amigo a miña “adicción” a Lobo Antunes máis alá da temática das súas novelas, ganado, hipnotizado polo ritmo envolvente da súa prosa, polas súas espirais narrativas que poden parecer voltas e voltas ó mesmo, pero son outra cousa sempre en variación e ascenso. Como diferente é a súa evolución temática, desde os primeiros textos, dominados pola presencia da guerra colonial (Daquela, creo que era António Viana quen mo comentaba, todos os portugueses de entre vinte e corenta anos levaban debaixo do brazo un manuscrito coas súas vivencias bélicas en África. El mesmo, segundo me confesaría Maria Antónia Fiadeiro, a súa esposa, escribira a súa novela da guerra, entón aínda inédita e non sei se agora publicada ou lista para incrementar os fondos da Biblioteca de Orixinais Rechazados, da cal falei aquí non hai moito).

Volvo a Lobo Antunes. Desde os seus primeiros temas: a guerra colonial, a perda da muller, unha certa aproximación á militancia política clandestina, a soidade buscada e refugada a un tempo, o achegamento a ese mundo periférico que se move na órbita dos hospitais psiquiátricos, sempre para min o importante non foi o asunto, senón a súa maneira de escribilo, o modo aparentemente caótica de facer avanzar o relato, ás intrusións de parágrafos sen relación evidente co parágrafo inicial, a insistencia hipnótica para envolver ó lector e apreixalo na súa música, música que podía ir do Jonh Coltrane citado nalgún dos seus primeiros textos ó Xoán Sebastián Bach que a min hoxe me vén á cabeza cando me enfrento a un libro seu.

            E todo esto contábao un día antes de ler en “La Opinión” un artigo de Fernando Ontañón, “Palabras literarias”, onde fala do “pracer de ler polo simple feito de sentir o ritmo que o escritor é capaz de lle imprimir ás súas palabras”, moito mellor expresado que como eu sabería facer. ¿Non é eso outra curiosa coincidencia?