Todos vemos a mesma serie de televisión,
lemos o mesmo libro e ata tomamos o mesmo combinado cada tarde, e quen non o fai
non está na onda. A singularidade, que tanto se proclama, é tan singular que
nos iguala por un mesmo rebolo e a diferencia, moitas veces, no pasa de ser un pequeno
matiz que non vai máis aló de se prefires o café cunha cullerada ou cullerada e
media de azucre. Esa nimiedade e todo o máis que nos diferencia nun mundo en que
cada vez máis nos parecemos todos en gustos, preferencias e aspiracións.
No traballo miramos máis ós números que á
cara da persoa. Os capataces só saben ler estatísticas que, evitando e
desprezando as peculiaridades propias de cada quen, confrontan. O mesmo
traballador, imbuído nese afán comparativo, afánase por superar as cifras
persoais polas que é medido, tratando de amosarse sobranceiro, sen decatarse de
que cando falan del non citan un nome, senón un número. A frase máis escoitada
é esa de que un se está realizando, cando realmente o que está é
autoexplotándose a si mesmo, tratando de superar o propio rendemento, a mesma
capacidade laboral para facerse notar. Xa non se necesita un capataz, encargado
ou vixilante que o leve polo rego, xa está a idea esa da realización persoal que
non é outra cousa máis ca un eufemismo para que cada quen se esforce por deixar
as plusvalías do seu traballo na bulsa empresarial. E chégase así á angustiosa
loita contra o que nos rodea, virulenta moitas veces, polo único afán de sobresaír,
de competir cos compañeiros co fin de demostrarnos, a nós e ó entorno, que non somos
como o resto, cando realmente esa mesma aspiración é o que nos iguala; e a
aqueles que non a teñen marxínanos.
A cousa é que a cada intre estamos máis
felices de formar parte da morea indistinguible, aínda que a nivel persoal,
cada quen ó seu xeito, está convencido da súa particularidade, porque a pesares
de que todos pedimos o mesmo tipo de viño, cada quen manifesta unha preferencia
por unha marca, por unha etiqueta que singulariza a denominación de orixe que
todo o engloba.
Vivimos nunha sociedade de alienados, e convencémonos
de que esa alienación é o mellor dos mundos, por iso, visualizarnos nas redes
sociais, no grupo ou nas festas de empresa con esmorga incluída, manifestando
excentricidades de todo tipo, é o único que nos axuda nesa procurada
diferenciación, sen decatarnos de que iso só é unha especie de narcisismo abocado
a revolver e enturbar as augas do regato en que nos miramos; e en resumidas, a
meta cara a que imos é algo embarullado no que se pretende salientar sen deixar
de ser coma todos.
Byung-Chul Han, un filósofo de orixe
surcoreano con cátedra en Berlín, explica todo isto que el chama a “sociedade do
cansazo” e fala da “agonía do pensamento”, porque xa non é o que nós pensamos,
senón o que é lícito pensar, segundo os medios nos indican, evitándonos e
negándonos a propia opinión, análise ou crenza.
A tal extremo chegamos, que só lemos, vemos e
escoitamos aquilo co que habemos de estar de acordo, e sen maior opinión
rexeitamos todo o que é contrario a esas ideas, nas que nos encastelamos con
teima numantina.
Como con calquera pensador, podemos estar ou
non de acordo con el, pero non estará de máis achegarnos a escoitalo cando
explica como competimos e nos explotamos a nós mesmos ata facer real o fracaso
do individuo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario