MES DE DEFUNTOS

Por Pepe de Rocaforte

            Nestes días de novembro, cando os cemiterios se enchen de xente e as floristerías fan o seu agosto, véñenme á memoria as celebracións de Santos e Defuntos da miña infancia. Aquelo de ir coa miña nai e unha das tías a véspera do día primeiro do mes para poñer bonita a lápida baixo a cal repousaban os restos dos meus avós paternos era toda unha festa.

            Mentres as mulleres fregaban mármores e arrincaban malas herbas polas beiras das sepulturas, os nenos iamos buscar barro nun camiño próximo ó cemiterio para  botalo arredor das lápidas a fin de que a terra negra non as luxase e fixese desmerecer os labores de limpeza.

            Unha vez rematada esta importante ocupación, mentres as mulleres proseguían co seu labor  e, xa pola tardiña, viñan os homes para realizar os arranxos eléctricos necesarios para adobiar con lampariñas e luces de cores as cabeceiras dos sepulcros, os cativos faciamos un percorrido de inspección a examinar os traballos de acicalamento doutras sepulturas, corriamos entre cruces e panteóns a xogar ás escondidas ou admirabamos, eu polo menos, a figura dun anxo que desde a cúpula do panteón máis aparente do cemiterio parecía soprar unha especie de vuvuzela no eterno inicio dun silencioso toque de atención celestial.

            Cando ós once anos marchei da vila natal, aquelas celebracións de Santos e Defuntos desapareceron da miña vida. É máis, a alegría da visita anual ó cemiterio foi erradicada e no seu lugar instalouse a mágoa romántica inspirada polas lecturas de Bécquer (Dios mío, qué sólos se quedan los muertos! E todo eso).

      

       Co tempo tamén este sentimento desapareceu. No seu lugar quédame a afección a facer fotografías nos camposantos que por unha ou outra razón me resultan curiosos, non precisamente os máis importantes. Á parte do Père-Lachaise en París, ou Novodévichi en Moscú, que atraen a atención do visitante pola categoría dos seus defuntos e a artística feitura dos seus monumentos funerarios, agora gústame rexistrar, ben algún detalle, coma ese de Dürnstein (foto 1), pequena vila austríaca a carón do Danubio onde retratei unha simpática figura, tal vez do paisano que alí repousa. Ben amplas panorámicas coma a de Çavusin (foto 2), na Capadocia, coas lápidas deixadas ó seu albedrío, sen valos que as afasten do resto do mundo. Ou o de Glendalough, en Irlanda (Foto 3), semioculto nesa explosión de verdor que o envolve.

            Entre as miñas visitas a cemiterios curiosos pensaba rematar hoxe coas de Guaza de Campos, en Palencia, e San Cristóbal de las Casas, en Chiapas, pero como tal vez alargarían un pouco de máis a extensión do comentario, vounas deixar para a semana que vén. Polo tanto despídome aquí co mesmo saúdo que hai anos facía o señor Trapero Pardo ó remate de cada unha das súas colaboracións semanais en Radio Nacional de España na Coruña. ¡Ata outra mellorada!