As ánimas galegas non purgan
no purgatorio coma calquera fillo de cristiá, coma calquera desas
outras das que nos fala a clerecía ou nos amosan os petos de ánimas,
onde algún santo ou a mesma Virxe María trata de botarlles un cabo,
un cordón ou a corda do escapulario para sacalas do lume
purificador. As ánimas galegas penan entre nós, que é como debe
ser, dando a cara diante dos paisanos e obrigadas a corrixir os males
feitos ou provocados, a pedir perdón ou unha axudiña dos vivos para
facilitarlle o indulto ó seu tormento. Nada de lume que castiga pero
non remedia, queima pero non consume. Os finados galegos, cando
chegan ás portas da outra vida axiña recoñecen as débedas
incumpridas e volven para emendar o mal, para poñer cada cousa no
seu sitio sen escorrer o vulto, a devolverlle a conduta a quen lla
quitaron e os bens a quen llos roubaron, conscientes de que vagar sen
rumbo é o maior suplicio que se pode padecer e canto antes o
remedien antes alcanzan a paz do descanso. Rara é a parroquia, aldea
ou lugar onde non se garda memoria dalgún defunto retornado do alén
para reparar ou arranxar o dano causado querendo ou sen querer. Falta
por facer o grande catálogo de tipos de penitentes, dos que todos
debemos lembrar agora mesmo unha ducia deles ou algo máis, un
inventario de ánimas como xa temos o de embarcacións tradicionais,
árbores e flora autóctona.
Precisamente, unha desas
ánimas que non faltan en ningunha parroquia ou aldea, da que moitos
poden asegurar que a teñen visto, intuído ou polo menos oído falar
dela, é a ladroa de marcos, castigada a vagar eternamente coa
sinalada pedra ó lombo, preguntando onde ha de pousala. E digo
ladroa, porque a maioría de cantas se viron padecendo este martirio
eran mulleres que por necesidade, ambición ou maldade cometeron o
que vén sendo un dos maiores pecados que pode perpetrar o ser
humano, tal é o de cambiar un marco de sitio para gañar unha cunca
de terra, pois non só lle sacan ó veciño unha cunca de trigo,
patacas ou millo, senón tamén ós seus herdeiros por todos e cantos
anos lles queden de vida. O inamovible marco é a causa de que quen o
troque se converta na outra vida nunha especie de Sísifo,
arrastrándoo noite tras noite ata que os camiños sexan borrados e a
parcelaria arrample con todo. Un suplicio sen caducidade, unha
advertencia máis temible ca se fose escrita no Código Penal, pois
non hai nada máis duro e triste ca que un finado non poida descansar
en paz.
O marco é un límite
inviolable. Aínda nos contaba un bombeiro como chegando para apagar
un lume no monte, un dos operarios decatouse de que a partir de certa
mouteira xa era outro concello e polo tanto non podían pasar e
habían de ficar inactivos, deixándolle facer ó lume, mentres non
chegaba a autorización do alcalde para cruzar os límites do
municipio.
O sagrado marco que xa desde
os tempos máis arcaicos se
poñía con todo un ritual de ofrendas e invocación ós deuses da
xustiza e do benestar, hoxe necesita da certificación dun perito
para rubricalo en presencia de testemuñas e estremantes,
Mágoa que os xuíces non
admitan o testemuño do visionario que viu e oíu ó penitente co
marco ó lombo para reparar neste mundo o que se castiga na
eternidade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario