Por Pepe de Rocaforte
A semana pasada ameazaba
con proseguir coa relación de historias sepulcrais e, a falta de algo mellor,
volvo sobre o tema; pero non me estenderei moito, só vou contar un par de
cousiñas, se non lle parece mal a vostedes.
A primeira lévanos a San
Cristóbal de las Casas, antiga capital do estado de Chiapas, onde hai un
cemiterio famoso porque, entre outras cousas, nel están enterrados nada menos
que un vampiro e unha meiga. E, por se fose pouco, entre os seus panteóns
merodea polas noites un fantasma, non sei se dos que deambulan con saba branca,
ingrávidos sobre as sepulturas, ou é un vulgar imitador dos que na época actual
andan a “facer o halloween” por aí adiante.
Teño o pésimo costume de
me documentar minimamente (ou non me documentar) antes de emprender unha viaxe.
Sempre prefiro verme sorprendido polo que vou vendo. Pero se eso é bo nun
sentido, é malo noutros. No caso de Chiapas non sabía nada do seu cemiterio,
nin dun panteón coroado por catro sereas no alto dunha columna de sete metros,
onde repousa, ou mellor dito: non repousa, por estar enterrada en posición
vertical, a meiga Enedina Garcia, morta á idade temperá de vintecatro anos,
quen prometeu volver ó mundo cando a
última das catro sereas que coroan o seu panteón caia desfeita ó chao (e parece
que lle falta pouco).
Xa digo, cheguei a San
Cristóbal de las Casas sen saber nada do seu camposanto, nin da súa sona, non
só en México, senón tamén noutros países do mundo, e por tanto non me pareceu
nada fóra do normal que, pola noite, ó lle botar unha ollada ás fotos feitas
pola tarde, me decatei de que as tres sacadas no cemiterio estaban algo
borrosas e desenfocadas. Achaqueillo á miña pouca habelencia como fotógrafo e á
escasa luz por ser xa a hora do solpor cando as fixen. Hoxe empezo a pensar se
habería algún outro motivo extra-natural.
Paso á Terra de Campos, a
unha localidade da provincia de Palencia e a unha historia menos curiosa. Hai
un par de anos ocorréusenos, á miña muller e a min, ir a Guaza de Campos (58
veciños en 2018), onde morreu unha das súas bisavoas paternas a principios do
século XX. Era unha apracible mañá de setembro e o lugar parecía deshabitado.
Deixamos o coche ó lado da igrexa e fomos dar unha volta a ver se atopabamos
alguén con quen falar.
Por fin vimos un señor,
mangueira en man, ocupado en regar un pequeno xardín diante da súa casa, quen
nos informou que non podiamos visitar a igrexa, por non estar a sacristana na
vila. Para ir ó cemiterio, a cousa de dous quilómetros, necesitabamos a chave e
o home brindouse a acompañarnos para buscar ó alcalde, que era quen a tiña;
pero de camiño atopamos outro íncola, seica o único concelleiro do concello,
quen nos dixo que o alcalde fora a Villalón ou non sei que outro sitio, e non
estaba na casa. De calquera xeito non había problema porque a chave tíñaa el, e
ademais non era necesaria, porque deixara aberto o portal do cemiterio uns días
atrás.
Démoslle as gracias e alá
fomos. A cancela do camposanto, efectivamente, estaba aberta e daba a impresión
de estalo desde moito tempo antes, porque só tiña uns cordeis medio podres
arredor duns ferros que non pechaban nada. No interior víase todo moi coidado e
arranxado, pero por máis voltas que demos non puidemos localizar o sepulcro da
bisavoa da miña muller. Do 1950 para atrás eran ilexibles as letras de case
todas as lápidas.
De volta no pobo falamos
de novo co home con quen conversaramos primeiro, pero pouco nos puido contar:
nestes días preparábase para marchar, vivía en Valladolid e só viña a Guaza
para pasar o verao. De calquera xeito os apelidos da defunta non lle parecían
de ningunha familia de alí. Cousa nada estraña, porque ela era de fóra, viñera
para estar cunha filla súa que acababa de ter un neno e o seu marido tampouco
era de Guaza. Así que marchamos o mesmo que chegaramos: sen atopar nada do que
buscabamos.
De camiño para a Coruña ía
a pensar en que o cemiterio do pobo estaba, polo menos en aparencia, moito máis
arranxado e mellor coidado que a maioría das casas da vila.
Ningún comentario:
Publicar un comentario