O VIOLINISTA HÚNGARO

Por Pepe de Rocaforte

           Woody Allen, ademais de gran director e actor cinematográfico, é un home capaz de encher un guión con frases cheas de talento que van permanecer por moito tempo na memoria de quen as le ou escoita. É o caso da famosa “Non podo escoitar tanto Wagner. Éntranme ganas de invadir Polonia”, pronunciada na película “Misterioso asasinato en Manhattan”.

            Ultimamente véñome dando unha enchenta de películas deste neoiorquino actor-director-escritor-etc., desde a inesquecible “Manhattan” ata a que vin onte, “Stardust memories”, onde me atopei con esta frase: “Normalmente os violinistas de música clásica son todos refuxiados húngaros”, que me fixo lembrar dun día no que coñecín, hai varios anos, a un violinista en Budapest.

            Era unha tarde de sábado ou de domingo, non o recordo ben. Se o penso mellor paréceme que debía ser sábado, porque a miña muller e mais eu, dando unha volta polo Parque da Cidade, vímonos no medio dos invitados a unha voda e, polo xeral, as vodas celébranse máis ben en sábado que en domingo pola tarde (Información á parte: O outro día contaba que a veces me dedico a facer fotos de cemiterios. Tamén sinto debilidade por fotografar parellas de noivos no día do casamento).

            Aquel día a miña muller e mais eu iamos con idea de lle botar unha ollada ó castelo de Vajdahunyad, que ten a curiosidade de tratarse dunha reprodución, feita entre fins do século XIX e principios do XX, do castelo de Hunyad, en Transilvania. E, xa digo, dabamos unha voltiña polo Parque da Cidade cando nos atopamos cun home tocando o violín (outra das miñas afeccións: fotografar músicos de rúa). Achegueime a el para preguntarlle se non lle parecía mal que lle fixese unha foto e a partir de aí iniciamos unha conversa.

   

         O violinista, que pola vestimenta non semellaba pasar por unha situación moi boiante, preguntoume, como por Europa fan case sempre, se eramos italianos, e ó lle responder que eramos españois empezounos a falar nun castelán bastante bo para acabar dicíndonos que nos ía interpretar unha peza de “don Pablo de Sarasate”, non lembro cal. Tocou a peza. Aplaudímolo. Démoslle unhas moedas. E proseguimos de conversa na que nos informou de varias historias de Budapest e acabou dicíndolle á miña muller que probase a tocar o violín, no fondo algo moi fácil.

            Como recordo máis simpático daquela tarde quedounos esa fotografía na cal a miña muller trata de lle arrincar uns sons ó violín, mentres o artista húngaro tapa os oídos nun aceno de que aquelas notas son insoportables.

            E, volvendo ó principio: o caso é que o violinista non era un exiliado, pero era húngaro e tal vez viviría mellor no exilio. Non sei.