Estas explosións de
felicidade que nos marabillan, que tanto se manifestan cando vemos
gañar ó noso equipo, levando a unha catarse colectiva a toda unha
morea de ducias de miles de espectadores, dunha cidade enteira fronte
á televisión, dun país en folga xeral para vivir unha final; ese
berro unánime de mans erguidas atronando o mundo, ese instante
glorioso de ver unha pelota pateada cruzando unha liña marcada no
chan é máis emocionante co anuncio dun tipo guedelludo de bata
branca e gafas amosando o elixir da vida. Porque todos somos moi
realistas, sabemos que a felicidade é un instante e que por iso,
esas pinguiñas que de cando en vez aparecen para exorcizar por un
intre o mal fado e darnos a oportunidade de celebrar algo hai que
gozalas a tope, veñan de onde veñan; e compartilas mentres sexa
posible con quen nos rodea, con veciños, amigos ou amantes
A felicidade é contaxiosa,
por iso preferimos ir de festa antes ca de velorio. E tamén por iso,
os deportistas que nos entreteñen e nos emocionan coas súas
piruetas celebran os seus logros con abrazos e mostras de cariño
extensibles a todos os seareiros. Pero que pasa pola cabeza dos
xogadores nese momento sublime?, que pasa pola cabeza dos verdadeiros
artífices do logro?. E pola dos vencidos ou goleados? Téñolle
preguntado a algún amigo futbolista polo asunto e poucas cousas me
din, ata que estoutro día, falando cun futboleiro de toda a vida,
activo no pasado e sedente no presente, pasoume un recorte da prensa
murciana de hai máis de trinta anos, cando el xogaba nun equipo
rexional.
Xogábanse o ascenso. Era un
partido de moita concentración previa. Para non arruinar a
felicidade dos seareiros, os xogadores foron separados das súas
familias, mozas e amigos durante os días previos para que non se
distraesen, para asegurar a fidelidade ás súas cores e o compromiso
de deixar a vida no campo batallando polo seu club. Núñez, por
deixar ata tivo que deixar os libros para preparar aquel verdadeiro
exame final de liga. Outras veces estaba a moza para animalo durante
ese baixón previo á decisiva batalla deportiva, pero naquela
ocasión había que apartarse de todo aquilo que puidese minguar a
condición física.
Durante o partido, mentres o
público animaba el estaba ó que estaba, a bloquear a todo aquel que
viñese pola súa área. Os xogadores non se distraían con nada. Os
berros do adestrador indicando, advertindo, ordenando e sobre todo
mantendo a tensión, facíalles apurar a caixa do peito máis ca unha
carreira por toda a banda. E todo iría ben se non fose que unha
patada con mellor ou peor xeito nun intre e desde un lugar
inesperado, meteu a pelota na súa portería e todos os rivais
saltaron cunha explosión de felicidade momentánea. Apiñados,
abrazados e vitoriosos. O defensa Núñez ficou mirando ás gradas
como buscando o perdón e a desculpa, e entón un raio de luz
amósalle o que realmente o fai feliz en momento tan triste e
desmoralizador: un sorriso de solidariedade. E corre cara as gradas
para bicar á moza que o saúda, que non lle importa se gaña ou
perde, senón que estea aí e poida velo tras unha ausencia de catro
días. Cada quen ten os seus motivos para celebrar. A Núñez
custoulle unha inxusta tarxeta amarela.
Ningún comentario:
Publicar un comentario