DE LEÓN A HOSPITAL DE ÓRBIGO
Por Pepe de Rocaforte
5 de xuño – Nesta nova etapa, despois da portentosa recuperación física e mental que durante o día pasado en León observamos en nós, sentímonos con ánimos renovados, mesmo dispostos a comernos o camiño, de tan só vinte e dous quilómetros, ata Villadangos.
Cando chegamos a altura do cruce da auto-estrada alcánzáronnos dous mozos que se puxeron a camiñar de par de nós. Son de Vitoria e iniciaron o camiño en Puente la Reina. Logo, ó pasarmos por Valverde de la Virgen, encontramos a Manolo e Naoba. Deberan saír outra vez de noite do albergue e agora estaban sentados tomando un pequeno descanso. Nós proseguimos adiante cos dous vascos e de conversa con eles pásáronsenos os quilómetros case sen nos decatar, de tal maneira que ó chegarmos a Villadangos parecianos tan pouca cousa o andado e tan levadeiro o proseguir que, despois do consabido café e pastas, primeiro da mañá, decidimos proseguir ata Hospital de Órbigo. Ós vascos, homes metódicos, tamén se lle fixo curta a etapa, pero tiñan trazado un plan de viaxe e non se quixeron afastar del. Ficaron por tanto no albergue de Villadangos, tal como tiñan previsto.
Á entrada da ponte de Hospital de Órbigo encontrámonos cun francés con quen nos custou traballo entendernos –comprobo que o meu francés é a cada paso peor–. O señor pregúntanos se imos proseguir camiño ou pensamos parar alí. Imaxino que debe vivir na vila ou pasar nela unha temporada, véxoo moi acicalado, sen aspecto de peregrino para nada. Como en Hospital de Órbigo hai dous albergues, un parroquial e outro municipal, preguntámoslle por onde queda este último. Indícanos o camiño, río abaixo, para alá das piscinas, e dinos que ese albergue é moi bo, moi bo.
O edificio, afastado da vila, no medio dunha chopeira, parece un remanso de tranquilidade. Non hai unha alma, nin sequera o hospitaleiro, que deixou un letreiro coa indicación de que quen vaia chegando se acomode pola súa conta e logo xa pasará el ás sete da tarde para cobrar e poñer os cuños nas credenciais. Pasado o vestíbulo, deixados comedor e cociña á dereita, vemos á esquerda un cuarto cunha cama de matrimonio e unha mochila. No cuarto seguinte hai dúas liteiras e alí nos acomodamos.
Despois de nos duchar aparece o francés con quen falaramos na ponte. Pensamos que se trata do hospitaleiro e eu non llo entendera antes. Pero nada deso: o tipo vén coa súa muller, que fai o camiño a pé mentres el viaxa en coche levándolle a mochila. Para colmo, chegou a primeira hora e colleu o mellor cuarto, o da cama de matrimonio. ¡Eso xa é botarlle cara! E logo unha sorpresa: coa muller do francés vén tamén Conceição, a brasileira de São Paulo con quen estivemos en Mansilla de las Mulas, a que lle gusta viaxar sozinha, sumida en pensamentos místicos, na compaña de Deus. Pero se pode viaxar na compaña de Deus, sozinha no asento de atrás do coche dos franceses, mellor que mellor, a cousa é moito máis cómoda e ata se pode concentrar un con maior intensidade nas súas meditacións.
Porque ata aquí chegaron no coche, e no coche verémola marchar máis tarde xunto con eles. Conceição explícanos que se encontrou con esta francesa que fala inglés, alemán e español e é moi boa persoa, ¡boísima!, quere axudar a todo o mundo, e daquela decidiu vir con ela.
Pouco e pouco saberemos mellor como respira esta brasileira que di ser pobre, o seu marido traballou trinta e cinco anos na Ford e agora está apousentado (xubilado) e páganlle unha miseria, menos mal que axuda a unha filla no seu escritorio, porque coa xubilación non podería vivir. Así e todo, ademais de dúas fillas propias, ten outra adoptada, viaxa a Europa para facer o camiño e di que en Brasil hai moito vago e moito maleante sen ganas de traballar, porque quen quere facelo sempre atopa onde se empregar, o que pasa é que todo o mundo pensa que São Paulo é o centro da riqueza e alá veñen os mortos de fame do Nordeste, a invadilo todo coa pretensión de facer diñeiro sen dar pancada. Vaia, vaia.
Pola tarde chega o hospitaleiro, pero no albergue, das sete persoas que ata entón chegamos, só estamos Inma, eu e un mozo holandés que ven en bicicleta desde a súa terra. O hospitaleiro infórmanos que aquí non hai límite de horario e seremos nós quen marquemos a hora de apagar as luces e que procuremos non molestarnos uns ós outros. Deixa o carimbo para que os ausentes poidan selar cando queiran as súas credenciais e o pago da estancia que o fagan depositando o diñeiro nun peto ó lado da porta. Coa mesma vaise.
Nos tamén imos dar unha volta pola vila, onde xa foramos xantar, e entramos no albergue parroquial para ver que caras coñecidas hai por alí. Os primeiros con quen nos encontramos son Manolo, Naoba e Lucia. Esta está tan transformada que ata se permite rir mentres se lle ocorren unhas picardías a propósito de que esta noite Inma e mais eu estaremos nun cuarto para os dous sós. Tamén nos encontramos cun holandés pelado, con certo parecido co futbolista Johan Cruiff, quen coincidiu con nós en Mansilla de las Mulas, onde se pegara un bo cabezazo contra a lumieira da porta do patio, un tanto baixa para calquera estatura, cando andaba de leria arredor da hospitaleira Laura, o cal fora motivo dunha boa brincadeira. Preguntámoslle polo golpe e móstranos un bo ovo no alto do coco pelado.
Con Manolo e as dúas brasileiras repítese o tema dos últimos días. ¿Ata onde iremos mañán? Lucia quere parar en Astorga, onde espera ter moito que ver. Manolo insiste en tirar ata Rabanal del Camino. As mulleres protéstanlle, din que eso é excesivo. Eu falo de chegar a Santa Catalina de Somoza, máis alá que a proposta de Lucia e non tanto como a de Manolo. Ó cabo a cousa queda en decidir sobre a marcha o que se fai.
Pola mañá, cando atravesamos a ponte onde o cabaleiro leonés don Suero de Quiñones –“valiente (imbécil)” segundo o denominan nun recorte de prensa fotocopiado e pegado no tablón de anuncios do albergue municipal– se empeñara na fazaña aquela do “Paso Honroso”. Alí, pegado á ponte vimos un restaurante onde ofrecían ancas de ra. Hai moitísimo tempo que non as como e metéuseme na chencha o antollo de probalas, pero resulta que non as serven nin de tapa, nin de ración, son un prato do comedor, non do bar, así que quedarei co antollo para outra ocasión.
Á tardiña todo é tranquilidade no noso albergue. Todos se van deitando pouco e pouco ata que no inicio da noite ficamos sós no patio o rapaz holandés da bicicleta e mais eu. Cóntame que é a terceira vez que fai o camiño. As dúas anteriores fíxoo a pé, e agora, máis que nada polo tempo escaso de que dispón, decidiu variar. O que máis lle gusta do camiño é a boa xente con quen se atopa nel. Dime que en Francia a xente é moi simpática (!), circulan moitos ciclistas e todos se saúdan e falan con amabilidade. Chega un momento en que me dá a impresión de que, como non domina moito o castelán, me está dicindo mal as cousas ou ten unha retranca de aquí te espero. Pero diante das miñas dúbidas insiste en que é así, que os franceses son moi amables e simpáticos. Sucederá daquela que ós peores cadroulle de facer o camiño canda min. El responde: Bo, a dicir verdade no camiño hai xente de todas as castes, coma no mundo. Pero aquí a maioría tamén é boa. Está ben, concedo, e mesmo en Francia debe ser certo que hai algúns franceses bos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario