DE RABANAL DEL CAMINO A MOLINASECA
Por Pepe de Rocaforte
Cando ó día seguinte, 7 de xuño, empezamos a subir pé ante pé as encostas do Irago cara a Foncebadón decátome de haber xa algúns días que non oio o paspallás que me perseguía, debinlle dar esquinazo. Hoxe, diante noso vai un fulano alto, fornido, calzado con sandalias e calcetíns (por certo, unha das cousas que aprendín no camiño: levar sandalias con calcetíns resulta comodísimo. E antes eu ríame da pinta dos estranxeiros cando os vía así calzados). Vai ademais este home, a quen lle calculo entre os cincuenta e cinco e os sesenta anos, cargado cunha mochila enorme. Camiña con aire de gran facilidade a un ritmo que o afasta insensiblemente, sen esforzo aparente, coma se fose de paseo, de nós, que tampouco imos a paso de procesión. Paréceme que debe ser inglés, tal vez porque camiña polo lado dereito da estrada, ó revés do resto da xente; pero máis tarde saberei que é francés e non resultará mal fulano de todo. Menos mal, deámoslle gracias ás excepcións.
Cruzamos por Foncebadón, estampa da desolación, casas desertas, en ruínas, a un e outro lado do camiño, restos de electrodomésticos oxidándose á ventimperia no medio da rúa, unha lavadora, un frigorífico, unha bañeira de baño, que tal vez sirva agora de pía da auga para beber o gando, se hai algún por aí. Vese algunha casa reconstruída, ou restaurada, ademais da igrexa. Diante dunha porta está parado un tractor. Tamén hai un bar. Poida que o auxe do camiño faga que aínda que artificialmente volva cobrar vida este lugar. De momento todo é silencio e miseria en volta nosa.
Ó pasarmos por Manjarín saúdanos o toque de campana do seu barbudo único habitante, o “derradeiro templario”; pero non paramos, a pesar de vermos varios camiñantes no seu tenderete.
Logo de pasado alto onde se atopan as antenas dunha estación militar, da que non sei quen nos informou que vai ser “reciclada” para convertela nun hotel, ou hostal, de peregrinos, chegamos á Cruz de Ferro, onde depositamos senllas pedras en memoria dos segadores galegos que aquí deixaban os fouciños inservibles de volta da sega en Castela.
A baixada cara a El Acebo faise por veces case vertixinosa, en ocasións seguindo a estrada, noutras por atallos como un no que lle gañamos a dianteira ó andarín fornido da grande mochila, aquel que nos sobrepasara sen esforzo, coma quen lava, á saída de Rabanal, quen vai pola estrada sen se preocupar dos atallos do camiño.
Neste descenso maza-pernas batemos con outros dous peregrinos de aspecto venerable, sobre todo un deles, de barbas brancas e cabeleira tamén branca e longa que na cocorota lle empeza a escasear ata prolongarlle a fronte por case toda a azotea, os cales (saberémolo outro día) resultan ser ambos dous anos máis novos ca min. Son sevillanos e veñen facendo a Vía da Prata desde Sevilla, o que ata aquí lle levou xa máis dun mes.
En El Acebo, coas pernas machacadas polo descenso, paramos a tomar café e repoñernos, acompañados por un bilbaíno que camiñou de par noso o último quilómetro, quen nos comenta que lle é preciso viaxar cunha máquina cun peso de catro quilos na mochila e eso desfaille os riles. Eu, polo vulto, imaxínome de principio unha máquina de escribir, ¡como aquí todo o mundo vai tomando as súas notas!, e penso se o individuo non andará un pouco mal do tarabelo. Pero non: trátase dun aparato que necesita enchufar todas as noites, pois padece de apnea e precisa durmir conectado a el.
Proseguimos a camiñata ata Molinaseca, unha viliña fermosa xa case ás portas de Ponferrada. A guía pon que a sete quilómetros. Alfredo, o hospitaleiro do albergue onde imos parar, infórmanos que só a cinco. O albergue, á saída da vila, é unha antiga ermida dedicada a San Roque, restaurada para utilizala como hospedaxe. O hospitaleiro, mozo amable e simpático, natural de Vilafranca do Bierzo, cóntanos moitas historias á sombra do porche que rodea o edificio, desde onde vemos pasar á familia de valencianos que non nos causaran moi boa impresión en Rabanal del Camino. Desfilan os seis a paso de marcha acelerada e cruzan sen parar por diante do albergue, camiño sen dúbida do de Ponferrada. ¡Déixaos ir!
Da conversa do hospitaleiro o que máis me chama a atención é oírlle dicir que en El Acebo hai dous albergues particulares onde ós peregrinos que pasan dinlle que nos albergues de máis abaixo, en Riego de Ambrós e Molinaseca, xa non hai prazas libres, para incitalos deste xeito a ficaren alí. A historia será certa. A min faime lembrar o da señora do supermercado de Frómista, que tamén me dicía que os de Castrojeriz e os de Boadilla del Camino facían campaña contra eles entre os peregrinos, ese obxecto de desexo das pequenas vilas mortas do Camiño, para animalos a non pararen alí.
O peor de Molinaseca son as tendas. Non sei se teñen uns prezos para veciños e outros para transeúntes, porque os xéneros non están marcados e débeste fiar de canto che din que custan. Pero, se o prezo é igual para todos, alí ou todo o mundo debe ter uns ingresos elevados, ou non deben comer, porque o que che cobran, máis que prezo de venda parece atraco de bandoleiros. ¿Por que haberá aquí unha fábrica de chourizos?
O lado bo é que a vila é realmente fermosa. O río que a bordea é transparente. A auga fría coma a neve. Pero con esta calor é cousa de agradecer, mesmo dá gusto descalzarse e meter os pés nela. No sitio máis fondo non sobrepasa a altura do xeonllo e pódese pasear sen medo polo medio do río para contrarrestar un pouco a calor da tarde.
Xa ó solpor, sentados diante do albergue, conversamos co madrileño do ollo revirado, de quen sigo sen lembrar o nome. Cóntanos que hoxe veu dun tirón desde Astorga (son corenta e cinco quilómetros) e eu admírome: “¡Carai, estás forte!”, ó que el baixa os ollos, modesto: “É que estou moi preparado”. Logo agradécenos que en León, onde ocupou o mesmo cuarto ca nós, non nos molestásemos por el chegar tarde a durmir, a eso das doce. O certo é que xa nolo advertira antes, porque aquel día abandonaban o camiño unhas amigas súas e para despedilas ía cear con elas e tomar algo por aí antes de durmir. Quedei coas ganas de saber como eran as amigas, cousa que me intrigou un pouco, porque o fulano tenme aspecto un tanto clerical. ¿Serán elas catequistas?
A parella de sevillanos cos que batemos na baixada a El Acebo son faladeiros e simpáticos, como corresponde ó tópico sobre os andaluces. Para a cea preparan unha sopa frugal e para espesala un pouco bótanlle un anaco de pan duro que traemos desde Astorga Inma e mais eu e que xa iamos tirar con el por ser incomible. Un alemán que os observa comenta que eso si que é alimentación de peregrino. Juan, o que parece máis vello, e máis dicharachero, dille que están a réxime. Logo fálannos das penalidades da Vía da Prata, onde non hai sinalización nos camiños, non hai albergues, non hai nada, unicamente sol, moito sol, que por veces ameaza con che derreter os miolos. Por Estremadura, sobre todo, seica as pasaron canutas, perdidos nunha “dehesa”, atacados por unha manda de cans, enfrentados a un valo de pedra que cortaba o camiño nun determinado lugar. “¿Ti pasaches algunha vez pola beira do embalse de Alcántara? ¿Fixéchelo en coche? ¿Decatácheste do longo que é, que parece inacabable? Pois imaxínate bordealo a pé e cunha calor de inferno”. Eu dígolle que me parecen un pouco esaxerados, que ben se bota de ver que son andaluces, que a cousa non será para tanto. “Pois para o ano que ven faino ti, a ver que me contas logo”, retrúcame Juan.
Ningún comentario:
Publicar un comentario