Por Pepe de Rocaforte
Unha ollada en internet para curiosear o que sucede no mundo cultural portugués levoume a ver a información da publicación, no pasado ano 2020, do libro “Artistas, Artesãs, Pioneiras”, de María Antonia Fiadeiro, o que me trouxo á memoria as circunstancias en que coñecín á autora alá a mediados dos pasados anos oitenta.
Non lembro con exactitude a data, só que se trataba da véspera dun día festivo. Aquela tarde daba unha volta polos Catro Camiños e ocorréuseme facerlle unha visita a Pepe Fernández Ferreiro, que traballaba na Voz de Galicia, daquela na rúa de Concepción Arenal. Subín á redacción e vino de conversa cun home e unha muller para min descoñecidos, polo cal decidín esperar a que ficase libre; pero el veume e chamou por min: “Ven acá, ho. Vouche pedir unha axuda”, e presentoume a María Antonia Fiadeiro e Antonio Viana, xornalistas portugueses de vacacións en Galicia, que acababan de sufrir un percance na autoestrada de Santiago á Coruña.
Unha vez posto ó tanto do problema que se lle presentaba, saín con eles e acompañeinos á estación do ferrocarril, onde ían preguntar os horarios de tren en dirección a Portugal e, de camiño, Antonio, cun admirable sentido do humor, foime informando do seu problema.
Tratábase do seguinte: cando ían máis ou menos pola altura do Mesón do Bento, o seu “Dous cabalos” deixou de galopar. Arrimárono como puideron á beiravía e Antonio tratou de lle quitar importancia ó caso: «Non te preocupes, muller. Estamos en España, país adiantado, verás o rápido e ben que se arranxa a cousa. Olla: alí adiante temos un teléfono para pedir axuda. Vou chamar».
Chamou ó telefono e pouco despois presentouse un coche-grúa do servicio da autoestrada. O mecánico que o traía botoulle unha ollada ó motor e a avería pareceulle un pouco grave. «Se lle parece ben a vostedes, remólcoos ós talleres para que llo arranxen alí, porque eu aquí non o podo facer». Aceptaron e no taller ó lado da área de peaxe de Guísamo déronlle un presuposto que os deixou fríos. O prezo non lle pareceu aceptable para reparar un coche xa bastante vello. Falaron co mecánico do coche-grúa para que os sacase da alí e o home, entón, informounos dun taller en Betanzos cuns prezos máis asequibles que os do servicio da autoestrada. Se querían, Betanzos estaba preto e el podíaos levar alí. Home e muller miráronse, encolleron os ombros e aceptaron.
Mais, aínda que en Betanzos o prezo que lle deron era, efectivamente, máis barato, seguía parecéndolle caro de máis. Decidiron entón vir á Coruña, onde tiñan reservado cuarto nun hotel na rúa de Juana de Vega, e deixar en Betanzos o “Dous cabalos” a reparar. Foron buscar un taxi e o taxista resultou ser portugués. Naturalmente contáronlle o seu problema, ó cal o home, naturalmente, lle repetiu unha historia que xa lle parecía estaren oíndo por triplicado. El sabía dun taller bo e moi barato. Miráronse outra vez Antonio e María Antonia e outra vez volveron encoller os ombros: só por preguntar non ían deixar a cousa así. Foron co taxista ó novo taller e alí déronlle un prezo razoable. Aceptaron e viñeron á Coruña onde, despois de deixaren a equipaxe no hotel, foron ó caixeiro automático dun banco nos Cantóns para sacar efectivo ¡e quen che di a ti que a maquina papoulle a tarxeta de crédito e alí os deixou á lúa de Valencia!.
Entrando na cidade viran o cartel luminoso do xornal La Voz de Galicia e decidiron achegarse alí para, como compañeiros de profesión, solicitar dos seus colegas galegos un préstamo en efectivo a devolver tan pronto como resolvesen o problema coa tarxeta. Alí rascaron os petos entre uns e outros, eu tamén aportei a miña colaboración, e logo acompañeinos á estación de Santiago para sacar un billete a Valença, onde Antonio se achegaría ás oficinas do seu banco para sacar diñeiro, mentres María Antonia ficaba á súa espera na Coruña.
Finalmente todo se arranxou o máis felizmente posible e uns cantos días despois recibiría eu un paquete con dous libros, “Fernando Pessoa, Coração de Ninguem” e “Fernando Pessoa, Hóspede e Peregrino”, acompañados dunha carta na que María Antonia e Antonio me explicaban que, por causa das leis que daquela en Portugal prohibían enviar ó estranxeiro transferencias por importe superior a 5000 escudos, tardarían un pouco máis do desexable en devolver o diñeiro recibido dos redactores da Voz e de min, cousa que farían pouco despois xa non lembro por que medio.
Postdata. Na ollada que hoxe lle botei as cousas de Portugal, tamén vin que os días 8, 9 e 10 do pasado mes de marzo estivo no Centro Ágora da Coruña, o bailarín João Fiadeiro dando un cursiño de “Composición en tempo real”. Non puiden coñecelo cando estiven en Lisboa na casa da súa nai e tamén, por falta de preocupación, quedei sen o coñecer desta vez. Pero algún día será.
Ningún comentario:
Publicar un comentario