Por Pepe de Rocaforte
Hai
dous ou tres meses, a raíz de ver un artigo onde se falaba da importancia dun
libro á hora de animar ó visitante a coñecer unha cidade, ocorríaseme a idea de
aproveitar textos de autores galegos, referidos a localidades galegas, para
editar libros de non moita extensión e ofrecelos a un módico prezo ós turistas
para lle facilitar unha visión atractiva sobre feitos, anécdotas e historias
locais.
Citaba
daquela Corcubión e algúns dos relatos recollidos por Francisco Ramón
Ballesteros, particularmente en “Fantasías y realidades de la Costa da la
Muerte”, “Historias del Más Allá” e “Oscurantismo finisterrano”.*
Hoxe
vólveme a idea á cabeza diante dun libriño, “En Betanzos”, de Alfredo Erias,
unha pequena xoia, nunha edición chea de encanto publicada por Biblos no pasado
2013. Nel, con ilustracións do autor, ofrécense breves e claras descricións da
cidade betanceira: “Portas e murallas”, “Igrexa de San Francisco”, “Igrexa de
Santa María do Azougue”, “Praza do Campo”, “Barrio da Ribeira”, “Museo das
Mariñas”, “Os irmáns García Naveira e o Pasatempo”… cunha visión chea de amor
polo propio e tentadora (creo eu) para o visitante.
Para
A Coruña poderíanse entresacar algunhas pasaxes dun libro de Julio Rodríguez
Yordi, hoxe de acceso pouco doado, “Cristal y sonrisa”, con todas as salvedades
que se lle queiran facer ó total do texto. Rodríguez Yordi, fillo do en tempos
presidente da Academia Galega, Eladio Rodríguez González (ó parecer significado
ultra-dereitista),foi tamén académico e bo exemplo dese señoritismo coruñés que
tanto contribuíu a dar unha imaxe negativa da cidade frente ó resto de Galicia.
Non vou xulgar a
calidade da súa obra, á que a pesar dun estilo ampuloso e rimbombante non se
lle pode negar certo humor lixeiro que fai máis atractiva a lectura. Para dar
unha idea dese estilo reproduzo o inicio do capítulo titulado “El primer
coruñés”: Salía la tierra de los
profundos senos del mar entre alborotadas olas que restallaban como si las
rocas que emergían acá y acullá quisiesen volver a los antros abisales. Nacía
la geología entre un caos de fragor y espumas verdosas. El atormentado planeta
se resquebrajaba con dolores de parto de continentes. El agua, el principio
de todo, de la que todo viene y a la que todo retorna, al decir de Tales de Mileto, expulsaba violentamente grandes masas de
piedra chorreante que de nuevo pretendía engullir… Etcétera etcétera. E
todo eso para facer emerxer do seo do océano a marabillosa cidade da Coruña.
En
fin, como contrapartida podería citar outras partes menos grandilocuentes. A
min particularmente gustoume o relato da viaxe dun guía e un seu compañeiro
coxo cun grupo de turistas que queren ver o escenario da batalla de Elviña.
Cando van (andando) polos Catro Camiños empeza a chover e o coxo dille ó
colega: “Dálle aquí a batalla, ho”. O guía debátese entre o temor á molladura e
o sentido do deber, pero chegando a Monelos, como a chuvascada arreciase,
deixouse convencer pola insistencia do coxo e “deulle” alí a batalla ós
turistas británicos.
Remato
esta brevísima mostra de “literatura turística” citando a que considero mellor
obra do xénero en Galicia (das por min coñecidas). Refírome a “El Orense
perdurable”, de Vicente Risco, con ilustracións de José Conde Corbal. Uns
breves textos impagables, como case todo o saído da pluma do escritor ourensán,
onde nos fala dalgúns dos moitos atractivos lugares da cidade das Burgas.* Cidades literarias
Ningún comentario:
Publicar un comentario