Os Valcárcel, un muro de estacas.

   Naqueles tempos en que os mouros tiñan o ollo posto nas riquezas de Compostela, e xa por terra ou por mar habían de intentar asediar este cornecho chuvioso, e como por todas as portas que escollesen aparecían valentes paisanos que erguían muros intransitables, intentárono polas montañas do Cebreiro, tal vez o lugar máis inesperado, por duro e intransitable, pero tamén porque sabían que alí non había exército, nin armas temperadas en fragua de ferreiro. Mais o que aqueles invasores non sabían, era que alí tamén había xente disposta a non deixarse dobregar, a pesar de que para tal defensa só contaban con paos, caxatos, estacas e algún que outro aparello de labrego, empregándose con tal valentía e fereza, que os mouros houberon de recuar, e disimulando a impotencia fronte a tan aguerridos paisanos, dicían que eran estacas tales as alí erguidas que ninguén as podía saltar nin derrubar; e ós descendentes daquela valente defensa das terras galegas, quedoulles como brasón as estacas con que se defenderon.