Na
fala popular, será que un, okupa e todo, non pode esgheirar serta formasión
chamada burghesa, haivos expresións ben crus ou chocantes. Así, cando se di
dunha persoa que é caghadiña ou cuspidiña a pai ou nai… vaia porcallada! É como
chamarlle mocoso a un cativo, por aquilo, textual, dos mocos, pero que tamén se
podería aplicar en moitos casos a maiores: e pensar que o de mocoso mesmo se di
con cariño ou para afaghar ao neno en cuestión, é claro, como sempre, todo
pendendo do ton empreghado.
Tamén
hai xentes que nos evocan animais, daí aqueles alcumes medievais, se ben
poderían inspirarse en aspectos físicos, os máis evidentes, ou síquicos, xa
menos á vista, só revelados a amighos ou frecuentadores da persoa de marras.
Cómo esas alcuñas logho pasaron a seren apelidos e, o pior, herdados polos
descendentes que, como con todos os apodos, nin sempre tiñan tal aspecto físico
ou moral nin, pasados os séculos, saben de onde lles véu tal apelido… Como nos
casos antes sitados, tantas veses eses alcumes eran pexorativos, así: chamar a
alghén lobo non lle faría moita ghrasia… a non ser que o mirase como
definitorio de serta valentía ou arroxo. Tamén non vos tería xeito ser chamado
borregho ou cocho, pita ou coello, beserra ou coruxo…
Isto
leva a aquel máis que dubidoso nefasto humorismo que exersían e exersen, cada
volta menos, sertos pais póndolles aos fillos nomes de pia ghrasiosos… para
eles non para os vástaghos. Vaites con iso tan trillado de Armando Gherra ou
Dores Fortes… que casual non foi, non. E a rapasa que era Pas Pas Pas (Pas por
pai e Pas por nai, e porriba…)? Ou os Ghonsalo Ghonsales ou Rodrigho Rodrigues…
Se
cadra, pior era cando adoitaban porlle ao fillo o nome do santo do día, caendo
en tantos infelises resultados. Eses Mamertos, Prudensias, Nepomusenos ou
Serapios. Esoutras Bríxidas, Dolores, Remedios ou Anghustias: aquí as “virxes”
moita culpa levan, pois xa porlle Pilar a un ser humano é como chamarlle esteo
ou peaña. O que pasa é que estamos tan afeitos que nin mentes paramos nos
despropósitos desta caste.
Nomes,
maismente de mulleres, houbo en tempos tales Tránsito e Sinforosa, Jacoba e…
Sircunsisión, bueno, Circuncisión, si señores: pódovolo documentar, pois María
Circuncisión Sangro (outra ironía!) se chamaba, nin corta nin preghiseira, unha
fidalgha que casou na parroquial de Sant Iago da Coruña en 1838. (E chegharía
ela alghún dia, miña pobre! a saber o que tal palabriña significa?). E pódovolo
documentar porque a mín mo documentou un extravaghante e caro amigho que, cabal
rata de arquivo, dedica parte da sua valeira existensia a furghar nos vellos
papeis.
Non
quero seghir pola realidade dos países hispanofalantes das Américas, onde, por
alghúns nomes que lles chantan aos reséns, pareserían non ser tales
hispanofalantes, fenómeno que tamén se extendéu por terras españolas e mesmo
coloniais da península ibérica: Walter Pena, Milton Peres e así. Por serto,
aghora resulta que o euskera provén, seghundo a última hipótese, de Mali, cousa
que, se repararmos en que toda a Humanidade prosede, uns mileniños atrás, da
África, xa non parese tan estraño.
Ningún comentario:
Publicar un comentario