Por Pepe de Rocaforte
Esta mañá cedo cando saía da casa
vinme envolto nunha néboa espesa que maldito se permitía ver cousa ningunha a
máis de dez metros. Ó instante sentinme transportado ó Ourense da miña
adolescencia cando ía polas mañás de inverno camiño do instituto, ou de volta
polas noites, por unhas rúas de lousas brillantes de humidade, onde máis alá
dun radio de tres metros arredor dun a penas se podía albiscar nada.
Recordo que daquela por veces sentíame trasladado a
Londres, ós barrios das novelas policiacas con que alimentaba a miña fame de
lecturas: Withechapel, Soho, que sei eu... Pero hoxe, mentres camiñaba envolto
pola brétema, arredor meu todo en silencio, só de vez en cando o ruído afogado
do motor dun invisible pesqueiro de arribada ó porto, a escena que me acudía á
memoria pertence a “Amarcord”, a inesquecible película de Fellini.
Nesa escena o avó sae da casa unha mañá de brétema mesta
e despois duns poucos pasos encóntrase perdido, sen referencias de ningún lugar
a onde se dirixir, ata que un veciño aparecido de improviso lle mostra a súa
propia casa alí ó lado, de onde camiño da escola sae un neto quen tamén se perde
na néboa, nunha escena surrealista frente a unha fantasmal vaca branca de
enormes cornos.
E esto lévame a pensar na forma maxistral en que Fellini
mostra o transcurso das estacións ó longo da película, desde ese inicio co voo
da penuxe dos salgueiros (supoño que será dos salgueiros, asociados ó mito de
Perséfone e os ciclos estacionais) que a min me trae recordos do Camiño de
Santiago unha primavera entre Castrojeriz e Carrión de los Condes, co verde da
herba medio oculto pola capa de penuxe, case un manto de neve baixo o sol
primaveral.
E despois o verao, cos campos amarelos e os mosquitos,
todo o ceu cheo de sol, o silencio da sesta remarcado polo criquear de grilos e
cigarras sobre o cal, avivecido pola pulsión xenesíaca da estación, se vai
elevar o berro do tío Teo: “Voglio una donna!”, “quero unha muller!”
O inverno traerá a nevada desmedida á beira do mar, cun
labirinto de pasadizos entre a neve por onde se perden os veciños da vila,
pasmados diante da aparición do pavo real do conde noutra impagable imaxe
surreal. E finalmente, despois do inverno, o voo da penuxe anunciando a nova
primavera e o casamento de Ninola, a “Gradisca”, o soño erótico de todos os
mozolos da contorna.
A nós, os namorados da película de Fellini, tócanos agora
o outono, iniciado hoxe, debidamente anunciado por esa tarxeta de presentación
das néboas matinais.
Ningún comentario:
Publicar un comentario